دو فرزند که زنده ماندند و خواهند ماند

خاله پتونیا:هری استوریا بیدار شید.با صدای فریاد خاله پتونیا از خواب بیدار می‌شویم هری:صبح به خیر استوریا.استوریا:صبح به خیر هری.دست همدیگر را میگیریم و به سمت آشپزخانه خانه میرویم خاله پتونیا:سریع صبحانه را حاضر کنید تا دادلی بیدار نشده.شروع کردیم به درست کردن صبحانه که دادلی از راه می‌رسد.خاله پتونیا:صبحت بخیر پسر خوبم تولدت مبارک عزیزم.عمو ورنون:تولدت مبارک پسرم.دادلی:من چند تا هدیه دارم؟عمو ورنون:چهل تاعزیزم خوبه دادلی:بدنیست.صبحانه را آماده روی میز میچینیم و وقتی می‌خواهیم سر میز بشینیم خاله پتونیا فریاد می‌زند.خاله پتونیا:شما دوتا دیشب ظرف ها رو نشستید برید ظرف ها رو بشورید.من و هری بدون صبحانه بلند می‌شویم و ظرف ها رو می‌شویم.

بلاخره ظرف ها تمام می‌شود.خاله پتونیا:سریع برید لباس هاتون رو عوض کنید.لباس هایمان را عوض میکنیم و وقتی می‌خواهیم سوار ماشین بشویم عمو ورنون جلوی ما را می‌گیرد عمو ورنون:دارم بهتون اخطار میدم اگه ازتون خطایی سر بزنه تا یه هفته تنبیه میشید.سوار ماشین می‌شویم و مثل هر سال به باغ وحش میرویم دادلی عاشق این هست که حیوانات رو بترسونه به سمت یه قفس مار میرویم دادلی محکم به شیشه می‌کوبد ولی مار تکون نمی‌خورد دادلی پوزخند می‌زند دادلی:انگار مرده دادلی و خاله پتونیا و عمو ورنون به سمت دیگه ای می‌روند.هری:بابت اون متاسفم اون درک نمیکنه.مار بلند می‌شود و من و هری چشم هامون درشت می‌شود.هری:تو میتونی صدامو بشنوی؟مار سرش را تکان می‌دهد استوریا:باید مادر و پدر داشته باشی اونها کجان؟مار:من رو تنها از آمازون آوردند اینجا اون موقع یه بچه مار بودم هری:دلت برای خانوادت تنگ شده؟مار:من اون ها رو یادم نمیاد.استوریا:من و برادرم هم خانوادمون رو ندیدیم.مار:مواظب باشید.دادلی هری. را هول می‌دهد و صورتش را به شیشه می‌چسباند.

دادلی:مامان ببین این ماره داره چیکار میکنه. استوریا:هری حالت خوبه؟دستم رو به سمت هری میگرم تا بلند شود و نگاه بدی به دادلی میکنم شیشه بین دادلی و ماز از بین می‌رود و دادلی توی قفس مار می افتد و مار بیرون می آید.مار:ازتون ممنونم.هری و من با دهنی باز نگاه می‌کنیم هری:خواهش میکنم.مار از بین مردم رد می‌شود و مردم جیغ می‌زنند.عمو ورنون یقه لباس ما را می‌گیرد و به سمت ماشین می‌برد خاله پتونیا دادلی را که خیس شده می آورد و سوار ماشین می کند عمو ورنون سریع ما را به سمت خانه شان می‌برد.

خاله پتونیا دادلی را داخل می‌برد تا خشکش کند و عمو ورنون مو های من و هری را می‌کشد.عمو ورنون:اونجا چه اتفاقی افتاد؟استوریا:باور کنید نمیدونیم چی بود مثل جادو بود.عمو ورنون ما را به طرف زیر پله پرت می‌کندعمو ورنون:از شام و نهار خبری نیست.در را بست و رفت.هری:عالی شد.استوریا:همیشه برای چیز هایی که تقصیر ما نیست جریمه میشیم مثلا اون موقع که دادلی گلدون مورد علاقه خاله پتونیا رو شکوند انداخت گردن ما.هری:ولی ما نمیتونیم جلوش رو بگیریم.استوریا:ما نمیتونیم جلوی هیچ چیزی رو بگیریم...بهتره بخوابی روز سختی بود.هری روی تخت که مثل سنگ بود خوابید و من بیدار موندم اینجا کتاب های خیلی کمی پیدا می‌شد ولی همین هم یه سرگرمی برای من و هری بود من میخوندم اون گوش میداد اما الان خواب بود پس تنهایی کتابم رو میخوندم تقریبا نصفه شب شده بود که صدای شکسته شدن در اومد و هری بلند شد.