«رنگ های ایرانی»

رنگ های اصیل ایرانی

فیروزه ای فیروزه‌ای روشن یا سایان یا سیان (سنسکریت: شیام) رنگ بین سبز و آبی در طیف مرئی از نور است. توسط نور با طول موج غالب بین ۴۹۰ تا ۵۲۰ نانومتر، بین طول موج‌های سبز و آبی برانگیخته می‌شود.

قرمز ایرانی در پارسی امروزی نام دیگر این رنگ، «قرمز» است. واژه قرمز خود معرب‌شده واژه‌های «کرمست» و «کرمیر» (سرخ، زرشکی) است که در زبان پارسی میانه (ساسانی) و دیگر زبان‌های ایرانی مانند سغدی رایج بوده‌اند، زیرا ایرانیان باستان این رنگ را از بدن کرم خاکی که سرخ رنگ هست شناختند و کرمست به معنی (کرم مانند یا رنگ کرم) است.

نارنجی ایرانی طیف تیرهٔ رنگ نارنجی احساس راحتی را القا می‌کند. یادآور زمین است و ادویه. طیف روشن آن آرامش بخش است و تداعی کنندهٔ سلامتی و حال خوش می‌باشد. در تاریخ ایران از این رنگ برای لباس اقا محمد خان در زمان قاجار به کار رفته‌است و رنگ مورد علاقه مردم کوهدشت لرستان و مس رسفنجان می باشد.

صورتی ایرانی رنگ صورتی مایل به ارغوانی روشن است که با نام ایران شناخته می‌شود. این رنگ در صنعت پوشاک شهرت دارد و در سال ۱۹۲۳ در ادبیات انگلیسی استفاده شده‌است.

نیلی آبی ایرانی شامل سه تن رنگی اصلی می‌باشد: آبی ایرانی (آبی روشن متوسط)؛ آبی ایرانی ملایم (متوسط کمی مایل به خاکستری آبی که کمی مایل به نیلی سیر); و یک نوع تیره آبی است که بسیار نزدیک به رنگ وب نیلی سیر است؛ این سایه تیره‌تر از آبی ایرانی است که به عنوان نیلی ایرانی با آبی تیره ایرانی معرفی می‌شود.

آبی ایرانی این رنگ به این دلیل آبی ایرانی نامیده می‌شود که در برخی از سفال‌های ایرانی و کاشی‌هایی که در مسجدهای ایران و دیگر مناطق خاورمیانه استفاده شده‌است. نخستین استفاده از نام آبی ایرانی در زبان انگلیسی در سال ۱۶۶۹ بوده‌است. یک گنبد اثر گرفته از ایران در دهلی، هندوستان که کاشی‌های به رنگ آبی ایرانی در سطح بیرونی خود دارد.