آسایشگاه روانی ترانس آلگینی

آسایشگاه روانی ترانس آلگینی در سال ۱۸۶۳ در ایالت ویرجینیا غربی آمریکا افتتاح شد. یک طرفدار فرایند‌ درمانی معتقد بود که بیماران روانی باید طی دورانی که در بیمارستان‌ روان‌پزشکی سپری می‌کنند، به هوای آزاد و نور آفتاب و محیطی سالم و دلپذیر دسترسی داشته باشند.این آسایشگاه روانی در ابتدای شروع به کار، ظرفیت پذیرش ۲۵۰ بیمار را داشت و دارای راهروهای طویل و جادار، اتاق‌های تمیز با پنجره‌ها و سقف‌های بلند بود.

حدود ۲۰ سال پس از بازگشایی، این بیمارستان روان‌پزشکی مملو از بیماران روانی شد. افزایش روزافزون تشخیص بیماری‌های روانی و همین‌طور طرد شدن بسیاری از افراد به این بهانه، موجب شد وضعیت این آسایشگاه روانی به‌هم بریزد. به این ترتیب در سال ۱۹۳۸، در ترانس آلگینی بیش از ۶ برابر ظرفیت عادی بیمار پذیرش شد.

باتوجه ‌به شلوغی و ازدحام شدید، دیگر خبری از اتاق‌ جداگانه و خصوصی برای بیماران نبود و در یک اتاق ۵ یا ۶ بیمار جا داده می‌شدند. نه تخت کافی برای تمام بیماران موجود بود و نه سیستم گرمایش جواب‌گو بود. بیمارانی که نظم آسایشگاه را به هم ‌می‌ریختند، در قفس‌های مخصوصی در سالن زندانی می‌شدند. این روش کاملا بی‌*رح*مانه‌ای بود که کارکنان بیمارستان برای کنترل بیماران ابداع کرده بودند.

علاوه بر کاهش بهداشت و کیفیت معالجات و مراقبت از بیماران، یک وح*شت جدید هم از راه رسید. جراح بدنامی، یک آزمایشگاه لوبوتومی در این مرکز روانی دایر کرد. فرایند‌ درمانی لوبوتومی، یکی از بحث‌برانگیزترین روش‌های درمانی قرن بیستم است. در این روش درمانی کاملا غیر انسانی، میله‌ نازک و تیزی، گوشه‌ چشم بیمار گذاشته می‌شد تا وارد مغز شود و بافت پیوندیِ قشر پیشانی را ق*طع کند. دقیقا مشخص نیست چند نفر ق*ربانی این اعمال ددمنشانه‌ شده‌اند، ولی تخمین زده می‌شود که او در طول دوران طبابت خود بیش از چهار هزار عمل لوبوتومی انجام داده است. بکارگیری لوبوتومی‌ از سوی او موجب شد بسیاری از بیماران با آسیب‌های جسمی و شناختی همیشگی مواجه شوند و حتی برخی روی تخت عمل، جان خود را از دست بدهند. بدرفتاری و غفلت از بیماران آسایشگاه روانی ترانس آلگینی تا سال ۱۹۴۹ ادامه پیدا کرد. در این زمان بود که روزنامه «چارلستون گازِت» گزارشی از شرایط وح*ش*تناک حکمفرما بر این آسایشگاه روانی منتشر کرد که تا پیش از این از چشم عموم مردم پنهان مانده بود.

ولی نکته وح*ش*تناک این بود که با تمام این اوصاف، این بیمارستان روان‌پزشکی تا سال ۱۹۹۴ به کار خود ادامه داد و تنها در این سال بود که بالاخره برای همیشه تعطیل شد. امروزه در محل آسایشگاه روانی سابق، موزه‌ای راه‌اندازی شده است. در این موزه وسایلی مانند کاردستی‌هایی که بیماران در برنامه‌های هنر درمانی می‌ساختند، همچنین وسایل و ابزارآلات درمان‌های منسوخ‌شده‌ای مانند ژاکت‌های مهارکننده به نمایش گذاشته شده است.