نامِه ای از دَهه ۷۰

فرانسیس عزیز! من و عمو مک حالمان خوب است. امروز به کافه برنارد رفتیم و قهوه نوشیدیم؛ اما مک تا خانه از طعم بعد آن غر میزد) او و من واقعا پیر شده ایم.

من میدانم این نامه ها به خانه ای خالی می‌رسد اما میخواهم وقتی این نوشته را میخوانی ، بدانی آرزو دارم موهای طلایی و عروسکی زیبایت را دوباره شانه بزنم ، کفش های دخترانه ات را پایت کنم و بند آنها را ببندم.

اکنون شاد هستم و به جوانی می اندیشم؛ روزهایی سرد و گرم مانند یک قهوه. دوستدار تو رُز ـ امضا

او از پنجره آسایشگاه بلودی پاپینز بیرون را نگاه کرد. تصور پایان سختی ها و اتمام قهوه سردش..