کاش دیوانه نبود.

"ای کاش دیوانه نبود." همه‌ی فکرهایم درباره‌ی آن مرد، با این جمله شروع می‌شود.

"ای کاش دیوانه نبود." همه‌ی فکرهایم درباره‌ی آن مرد، با این جمله شروع می‌شود. همیشه همین‌طور بود؛ شب‌های سردی که توی خانه‌اش می‌گذراندم و شب‌های سردتری که دور از او و مامانم، کابوس می‌دیدم.

به‌هرحال، همیشه سعی کردم خاطراتی که با بابا داشتم یک گوشه جمع کنم. او برای من یک مرد مبهم، مثل معمایی مرموز و حل‌نشدنی بود.

یادم هست به من گفت اینجا هستم تا چیزهایی که بلد نیستم یاد بگیرم. یادم هست به من درباره‌ی جنگ جهانی دوم و ژاپن می‌گفت. یادم هست مجبورم می‌کرد سریال ببینم. حتی یادم هست آن روزی را که توی پارک شروع کرد به سه یا چهار مردی که شطرنج بازی می‌کردند از من و مامان گفت و مامان سعی می‌کرد متوقفش کند. صدای شکسته‌اش پشت تلفن را یادم هست وقتی چشمش کور شده بود و آن روزی که توی دادگاه به من گفت کنارش بنشینم و قبول نکردم.

با وجود همه‌ی این‌ها، گاهی اوقات با خودم فکر می‌کنم چه می‌شد اگر بابا دیوانه نبود؟ اگر دیوانه نبود شاید می‌توانستم دوستش داشته باشم، اگر دیوانه نبود شاید من هنوز بچه نبودم و شاید برای هم دوست‌های خوبی می‌شدیم. شاید با یادآوری‌اش گریه‌ام نمی‌گرفت یا با فکر فرستاده شدن به خانه‌اش تهدید نمی‌شدم. شاید می‌شد یک روز گرم تابستانی با هم قهوه‌یِ داغِ داغ بخوریم و او به‌جای تایپ کردن نوشته‌های نامفهومش برای من، از چه‌گوارا و انقلاب کوبا بگوید و با هم سیه‌راماسترا را صدا کنیم.