رمان آذرخش فصل پنجم

_معلومه شما چتونه؟این اشاره بازیا دیگه واسه چیه؟ +مگه درباره هاگوارتز سوال نداشتی؛مگه نمیخواستی خاطراتمون رو بشنوی؛مگه تو نبودی که درخواست کردی رون و هرماینی امشب بیان اینجا؟ رون:«چی میخوای بدونی؟» _سال اولتون چطور بودین؟ هری:«دلیل کم شدن امتیازات گریفیندور» هرماینی:«دلیل اضافه شدن امتیازات گریفیندور» رون:«جمع کننده کارت شکلات قورباغه ای» _از خاطرات سال اولتون بگین. هری:«یبار توی کلاس ورد ها بودیم درس اون روزمونم وینگاردیوم لویوسا بود؛پرفسور فیلیت ویک به گروه های دو نفره تقسیممون کرد و رون و هرماینی توی یه گروه افتادن...» رون:«اونموقع ها قدر ولدمورت از هرماینی بدم میومد» هرماینی: «نه که من عاشقت بودم» رون مغرورانه گفت:«معلومه. از همون اول از من خوشت اومده بود.» هرماینی:«هه هه بامزه بود.» هری:« تمومش کنین.خجالت بکشین؛شصت سالتونه.» هرماینی:ا«ون اول شروع کرد.» رون:«خلاصه هرکاری میکردم نمیتونستم طلسمو اجرا برای همین ورد رو میگفتم و تند تند چوبدستیمو تکون میدادم که یهو داد خانم خانما در اومد وگفت...» هرماینی:«داری اشتباه میگی باید بگی وینگ-گار-دییوم-لوی-اوسا.باید گاررو خوب وکشیده تلفظ کنی» -خب! اگه خیلی بلدی،خودت انجام بده. هرماینی بلند شد، آستین ردایش را بالا زد و این امر باعث شد زخمی که روی ساعدش بود نمایان شود؛چوبدستی اش را تکان داد و گفت:«وینگاردیوم لویوسا» بلا فاصله صندلی رون به پرواز درآمد.رون فریاد زد:«منو بیار پایین» هرماینی خنده ای کرد و گفت: «هه!تو همونی نبودی که میخواست رو مخ من راه بره؟» رون از روی صندلی پرید پایین و پاسخ داد:«چرا من بودم. فرمایش؟» آذرخش:با تعجب فراوان پرسید:«چطور با شصت سال سن از اون فاصله پریدی؟» رون دستی لای موهایش کشید وپاسخ داد:«تجربه میخواد بچه جون.» -به منم یاد میدی؟ _تو شصت سالته؟ -نه. -پس هروقت شصت سالت شد درخواست بده منم فکرامو میکنم آذرخش دیگر چیزی نگفت و اخم هایش را در هم برد.

لیلی در زد و سپس وارد شد. لیلی گفت :«شام حاضره.»آذرخش گفت:«واقعا؟به همین زودی؟» -آذر جان محض اطلاعت سه ساعته اینجایید. -میشه لطفا منو به اسم مخفف صدا نکنید؟ -بله میشه هری گفت:«شما برید. منم میام.»همگی به سمت در حرکت کردند.هری به آذرخش اشاره کرد و گفت:«تو بمون.» وقتی همه رفتند هری پشت میزش نشست،از کشوی آن یک کیسه پوستی در آورد و محتویات درونش را روی میز چید. آذرخش پرسید:«اینا برای چیه؟» هری به کیسه اشاره کرد و گفت:«کیسه پوست خر،یه کیف کاربردی»به کیف دستی کوچکی اشاره کرد«کیف دستی،با افسون بزرگ کننده کاری کردم که میتونی کل جهانو این تو جا بدی.»به کاغذ پوستی ای که روی میز بود اشاره کرد «نقشه غارتگر،کل هاگوارتز رو نشون میده.و درآخر...»مایع نقره ای رنگی را از روی میز برداشت و روی سرش انداخت؛حالا بدنش نامرِئی شده بود.«شنل نامرئی کننده،مطعلق به مرگ بوده و بعد اونو به جدمون ایگنوتوس پهورال داد چیزی درباره یادگاران مرگ میدونی؟» -بله. -خوبه!همه ی اینا رو گفتم که یه کلکسیون کاربردی مناسب یه دانش آموز اونم مثل تو رو بهت هدیه کنم.فراموش نکن که نباید کسی بفهمه که تو شنل نامرئی و نقشه غارتگر رو داری. -ولی چرا دارین این شنلو به من میدین؟مگه این شنل الان نباید دست جکسون باشه؟ -سال ها پیش،وقتی پدرت این شنلو از جیمز گرفت در واقع جوری که برادرش نفهمید اونو برداشت،من این شنلو گرفتم و به هیچکدومشون پس ندادم تا یه روزی به نوه م بدمش؛نوه ای که شایستگیش رو داره و حالا تو اون نوه ای. - خیلی ممنونم پدر بزرگ -زود وسایلتو بردار که باید بریم شام بخوریم.من که خیلی گشنمه تو چطور؟

راستی از این به بعد پارت ها رو تو دسته بندی داستان میسازم

*اسلاید اضافه*