پرنده قشنگم:)

روزی که پرنده ام به ناحق توی قفس گرفتار شد، من یازده ساله بودم. یک دختر یازده ساله شاد که هیچوقت به چنین چیز تاریکی فکر نمی کرد. حتی فراموشش نمی کنم؛ چهره ی نفرت انگیز آن زنی که‌ این بلا را سر پرنده ی قشنگم آورد. پرنده ام از کهکشان آمده بود، حتی یادم است لقبش این بود، مستر گلکسی.. یعنی مردی از کهکشان. من دلم می خواست زود برگردد، اما نشد.. تازه اش، یکسال و دو سال هم نه.... قرار است سیزده سال توی آن قفس بماند!! شاید باورش نکنید، اما من هنوز که هنوز است هیچوقت نتوانسته ام ضربان قلب پرنده ام را از نزدیک حس کنم و گرمی بالهایش را در آغوش بگیرم؛ او به اندازه یک دنیا از من دور است و تنها راه ارتباطیمان، یک مدار باریک؛ دور کره زمین.

اما دلبسته‌ اش شدم، در حدی که وقتی دلم می شکند، آرام کز میکنم یک گوشه و به آغوشش فکر‌ میکنم، آغوشی که هیچوقت درکش نکرده ام؛ اما مطمئنم خیلی بیشتر از چیزی که تصورش میکنم، امن و گرم است. پرنده قشنگ من؛ تنها کسی ست که حس میکنم درکم میکند، درکم میکند چون دقیقا یک جای قلبم مثل او درد گرفته، یک جایی که نشان از بی عدالتی میدهد؛ بی عدالتی ای که گریبان هر دویمان را مثل بختک گرفته و رهایمان نمیکند. گاهی دوست داشتم یک پرنده بودم، درست مثل خودش. آن وقت می نشستم کنار نرده قفسش و شب که مثل فرشته ها می خوابید، یک دل سیر نگاهش می کردم؛ شاید دلم آرام می گرفت.

اما قلب من آرام نمی گیرد، روز و شب برای او می تپد و چشمهایم؛ تا به او فکر میکنم، فوری می بارند. آخر نمی فهمم این‌ چشمهای اعصاب خورد کن، چرا مثل ابر بهار یکسره خیسند و همه اش خواهان عدالت. بی عدالتی مثل گزنه؛ چسبیده به گوشه دامن پرنده ام و ولش نمیکند؛ یعنی چکارش کرده که اینطور شکنجه اش میکند..؟؟ دلم برای پرنده ام تنگ شده، تنگ مثل راهرو های سرد عمارتی که هیچوقت ندیده ام..

پ.ن: کریس ووی قشنگم، کی قراره از اون زندان آزاد بشی؟:) چرا واقعا بی دلیل انداختنش اون تو؟ مگه چیکارشون کرده بوددد؟؟؟؟