آلبر کامو

آلبر کامو نویسنده، فیلسوف و روزنامه نگار فرانسوی قرن بیستم، متولد ۷ نوامبر ۱۹۱۳ بود. او در الجزایر تحت استعمار فرانسه به دنیا آمد. پدرش کشاورزی فقیر و مادرش زنی خدمتکار اهل اسپانیا بود و برادری به نام لوسین داشت.

او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد. وی تا سال ۱۹۳۰ دروازه بان تیم فوتبال این دانشگاه بود که به دلیل ابتلا به بیماری سل دیگر نتوانست به فوتبال ادامه دهد اما او همچنان در باقی عمرش نیز علاقه زیادی به فوتبال داشت.

او در سال ۱۹۳۳ به نهضت ضد فاشیست "آمستردام پله یل" پیوست. او همچنین در سال ۱۹۳۴ عضو حزب "کمونیست" شد. او در سال ۱۹۴۹، پس از آن که از جنبش "شهروند جهانی" جدا شد، اتحادیه ای بین المللی تاسیس کرد که به گفته وی، هدف آن محکوم کردن هردو ایدئولوژی شکل گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی بود.

کامو در سال ۱۹۵۷ به خاطر "آثار مهم ادبی خود که به روشنی به مشکلات وجدان بشریت در عصر حاضر میپردازد" برنده جایزه نوبل ادبیات شد. او نخستین نویسنده زاده آفریقا بود که توانست این جایزه را از آن خود کند.

سرانجام، آلبر کامو در ۴ ژانویه ۱۹۶۰ بر اثر سانحه تصادف رانندگی، به همراه میشل گالیمار که دوست نزدیک و ناشر آثارش بود درگذشت.

رمان ها : بیگانه - ۱۹۴۲ ، طاعون - ۱۹۴۷ ، سقوط - ۱۹۵۶ ، مرگ خوش - ۱۹۳۶.۱۹۳۷ (انتشار در ۱۹۷۱) ، آدم اول (نیمه تمام) - انتشار در ۱۹۹۵ .

نمایشنامه ها : کالیگولا - ۱۹۳۸ ، سوء تفاهم - ۱۹۴۴ ، حکومت نظامی - ۱۹۴۸ ، دادگستران - ۱۹۴۹ ، مرثیه ای برای راهبه (اقتباس از رمان ویلیام فاکنر) - ۱۹۵۶ ، تسخیر شدگان (اقتباس از رمان فئودور داستایفسکی) - ۱۹۵۹ .

آثار غیر داستانی : پشت و رو - ۱۹۳۷ ، عیش - ۱۹۳۸ ، افسانهٔ سیزیف - ۱۹۴۲ ، انسان طاغی - ۱۹۵۱ ، متافیزیک مسیحی - ۱۹۵۳ ، وقایع‌نامه الجزایر -۱۹۵۸ .