دروغ;

‌

در اولین لحظه دیدارش، توانست بفهمد که تهش پوچی‌ست. تهش معنا ندارد. تهش به جایی ختم نمی‌شود. و حتی شاید تا تهش پیش نرود، اما او عاشق دروغ ها بود. به آنها پناه آورد و حقیقت را رها کرد که رویایش را نجات دهد.

میگفت چه کسی اهمیت میدهد یک دیوانه چه فکری بکند؟ کسی از دیوانگان انتظار راستگویی ندارد.

اما بالاخره جایی انکار کردن امانش را برده بود. میدانست اگر یکبار دیگر صدایش را بشنود تردید اسیرش میکند. می‌دانست اگر برای خدافظی در چشمانش نگاه کند دلباخته تر از قبل در آغوشش پناه می‌برد.

بنابراین رفت. دروغ زیبایش را، رویایش را، سرپناهش را رها کرد؛ بدون آنکه آخرین بار را خلق کند، بدون آنکه به خود اجازه خداحافظی دهد، تنها آرزویش را رها کرد.