باور های غلطی که باید کنار گذاشته بشن؟!

بزرگترین باور غلط درباره انیمه ها شاید همین باشد. فقط چون یک سریال یا فیلم به شکل انیمیشن تولید شده، دلیل نمی شود که تنها کودکان باید آن را تماشا کنند! برخی انیمه ها می توانند برای مخاطبان با سنین بالا تولید شوند و اصلا برای سنین پایین مناسب نیستند (من واقعا نمی دانم چطور به بچه های 6 ساله پرنسس مونونوکه و مدفن کرم های شبتاب را نشان می دهند!). فقط چون یک فیلم یا سریال انیمیت شده است، دلیل نمی شود که کاملا 180 درجه با فیلم و سریال های غربی متفاوت باشد. البته باید این را هم ذکر کنیم که انیمه ها برای کودکان هم تولید می شوند. مثلا دیجیمون و نجات رباتیک از این دسته هستند. ولی فکرش را بکنید بخواهید توکیو غول یا وینلند ساگا را به یک کودک هفت ساله نشان دهید!

درست است که خیلی از انیمه ها سعی دارند با شخصیت های کاوایی و گرافیک زیبا، سوراخ های داستان شان را بپوشانند، ولی این واقعا یک قانون کلی برای انیمه نیست. خیلی از انیمه ها، مثلا مامور پارانویا، گرافیک چندان جذابی ندارند ولی با این حال داستانی بی نظیر و شگفت انگیز را روایت می کنند. خیلی ها هم هستند که از ترکیب زیبایی بصری با داستان درگیرکننده و چند لایه استفاده می کنند؛ مثل فصل اول توکیو غول. در کل، نمی شود گفت که یک عاشق انیمه، صرفا به خاطر جذابیت های بصری انیمه تماشا می کند. خیلی از انیمه ها، داستان، یا در واقع، باطن و روح عمیقی دارند که شاید قبل از آن، چنین چیزی را در مدیوم دیگری ندیده باشید.

خیلی ها فکر می کنند چون انیمه های زیادی از عناصر فانتزی استفاده می کنند، دیگر کلا نمی شود به انیمه ها گفت: “واقع گرا”. در صورتی که خیلی از انیمه ها، از تاریخ دنیای واقعی الهام گرفته شده اند. تعدادی از انیمه ها، به خاطر نقدها و کنایه های سیاسی‌شان شناخته می شوند. حتی اگر قرار نباشد حماسه ای مثل کیمیاگر تمام فلزی ببینیم، همچنان انیمه هایی در سبک زندگی روزمره هستند که با مسائل عادی زندگی واقعی دست و پنجه نرم می کنند. درست است که برخی انیمه بازها برای فرار از واقعیت انیمه تماشا می کنند، ولی این دلیل نمی شود که کلا انیمه ها در یک دنیای دیگر سیر کنند.

متاسفانه این مسئله به همه جا راه پیدا کرده است. از فیلم های بلاک باستر اکشن گرفته تا رمانتیک و حتی ترسناک. خب، انیمه هم سهمی از این موضوع دارد! ولی نه کاملا. همه انیمه ها اینطور نیستند. شما می توانید خودتان انتخاب کنید که می خواهید چطور محتوایی را تماشا کنید و اتفاقا، اگر انیمه مناسب برای خودتان را تماشا کنید، می توانید چیزهای مفیدی را بیاموزید.

ممکن است فکر کنید که دوست داشتن انیمه، فقط یک هوس زودگذر است. یک علاقه که در یک سن خاص به وجود می آید و بعد از آن از بین می رود. مثل آهنگ هایی که یک نفر در دوران نوجوانی گوش می دهد و بعد که به بزرگسالی می رسد، با خودش فکر می کند: «خدایی اینا چی بودن من گوش می دادم؟». ولی راستش را بخواهید، انیمه آمده تا بماند. انیمه ها به طوری هستند که گذر زمان و افزایش سن هم نمی توانند مانع علاقه شما به آنها شوند.انیمه ها هر روز در حال پیشرفت کردن هستند: شناخته شدن در جهان، تعداد بینندگان، کیفیت، ساخت محصولات جانبی (بازی ها و…)، تم ها، ژانرها، و… . همانطور که شما هر روز بزرگتر و دنیا دیده تر می شوید، انیمه ها هم همراه با شما گذر زمان را حس می کنند. به همین دلیل، دوست داشتن انیمه، صرفا یک عادت زودگذر و موقتی نیست. علاقه شما می تواند در طول زمان نه تنها کاهش پیدا نکند، بلکه حتی افزایش هم پیدا کند

در حال حاضر، انیمه ها در کل دنیا شناخته شده هستند و علاقه داشتن به آن، واقعا چیزی نیست که بخواهید بابتش خجالت بکشید. با این وجود، همچنان متاسفانه افرادی که علاقمند به انیمه هستند، توسط برخی تحقیر می شوند. خب، مدت ها پیش، طرفداران کمیک بوک ها هم، با القابی مثل “بازنده”، “نرد”، “بچه مثبت”، و… خطاب می شدند. اما حالا دیگر همه می دانند که اذیت کردن بقیه فقط برای اینکه کمیک دوست دارند، اصلا با عقل جور در نمی آید. حالا حکایت انیمه ها هم همین است.با وجود اینکه بسیاری از انیمه بازها، به انیمه معت.اد می شوند و بیش از اندازه وقت می گذارند، یا اینکه بعضی از آنها به علت مشکلات‌شان در دنیای واقعی، به انیمه ها پناه می آورند، ولی دلیل نمی شود که حرفی غیرمنطقی و به شدت کلی نگرانه مثل: “انیمه فقط برای آدم‌های منزوی و تنهاست.” بزنیم. خیلی از انیمه بازها، در زندگی شان، آدم های اجتماعی، خون‌گرم و موفقی هستند. مثلا رابرت داونی جونیور، بازیگر مرد آهنی، عاشق پوکمون است. و مایکل جوردن، به عنوان طرفدار ناروتو شناخته می شود.

کسانی که عضو جامعه انیمه بازها نیستند، ممکن است با دیدن عناوینی مثل پوکمون، فکر کنند انیمه ها بچگانه و بی مزه، و همگی دارای رده سنی G هستند. در صورتی که انیمه ها می توانند اتفاقا بهتر از خیلی از فیلم و سریال ها به موضوعات تاریک و جدی بپردازند. و می شود گفت درصد خیلی زیادی از انیمه ها، با درجه سنی R پخش می شوند. برسرک، وینلند ساگا، یا مرداب سیاه، از جمله آثار سینن هستند که بدون تعارف، به موضوعات بزرگسالانه و خشن تر، از جمله جنایت، مواد م.خدر، و… می پردازند.همچنین علاوه بر بی مزگی، برخی بهانه می آورند که نمی توانند با سبک انیمه ها ارتباط برقرار کنند. آن هم در حالی که اصلا حتی نزدیک یک انیمه هم نشده اند. پس بهتر است اول سراغ انیمه های میازاکی، یا اتک آن تایتان بروید و بعد تصمیم بگیرید که حاضرید به بهانه عدم ارتباط برقرار کردن با آنها، داستان درگیر کننده شان را رها کنید یا نه.

چقدر کمدی کافی است؟ پاسخ این سوال، آدم تا آدم، فرق می کند. ممکن است خیلی ها موقع انیمه دیدن، فکر کنند در انیمه ها، از شوخی ها، بیش از اندازه استفاده می شود تا مخاطبان جذب اثر شوند. دقیقا مثل زمانی که سازندگان از فن سرویس استفاده می کنند. راستش را بخواهید، بعضی انیمه ها زیادی به کمدی تکیه می کنند. در حالی که خیلی از آنها، تعادل مناسبی بین کمدی و داستان دارک‌شان برقرار کرده اند؛ مثل وان پیس و بلیچ. بعضی ها فکر می کنند انیمه ها بیشتر از فیلم و سریال های غربی از شوخی استفاده می کنند. در صورتی که همیشه اینطور نیست و واقعا هم مشکلی ندارد. موقعیت های کمدی انیمه ها، می توانند حتی خلاق و تفکر برانگیز باشند. بستگی دارد که اثر دقیقا چه نوع و چه میزان کمدی نیاز داشته باشد.