دوستی با باران

به راستی که دوستی با باران چه زیباست !. گاهی فکر می‌کنی تنها چیزی که تورا درک میکند،همین باران است .

بارانی که در روز و شب های سرد می بارد .گویی انگار،حتی سردی اش هم با تو دوستی دیرینه دارد.چه زیباست اشک های باران .اشک هایی زیبا ،سرد ،اما بی رحمانه...

اشک های که گاهی به اندازه ی یک شهر غم دارد .اشک هایی با تو آشنا اما در حقیقت غریبه. آشنا چون میتوانی درکش کنی.چون میتوانی ببینی بزرگی غم دلش را.شاید درد هایش کمی با تو آشنا باشد .

اما از طرفی غریبه اند چون باران اشک هایش را ریخت،اما تو هنوز آن را در جای جای وجودت نگهداشتی .باران بُغضی در گلو داشت مانند تو... پس آن را با تاریکی آسمان نشان داد .

تاریک اما زیبا..

باران فریادی داشت پس آن را با رعد و برق نشان داد .

باران گریه داشت پس آن را با اشک هایش جبران کرد.

بعد از اینکه خود را از غم خود شست ،خندید و آرامش را دوباره در وجودش میهمان کرد،و آن را با رنگین کمان نشان داد .

به یاد داری گفتم تو با باران غریبه هستی؟... زیرا ...

باران غم خود را نشان داد ،اما تو نه ،..باران؛ وقتی خسته شده بود فریادش را به گوش یک شهر رسانید ،اما تو نه..تو ساکت ماندی وقتی ..

پس به راستی که دوستی با باران چه زیباست!⁦♡⁩. زیرا او هم تو را درک میکند .و میفهمد حال تو را ... جای تمام کسانی که احتیاج داشتی تورا بفهمند،اما نفهمیدند و درک خود را کوچک شمردند.

تو،با باران آشنایی غریبه هستی .پس چنان آشنا شو ،که تمام قطرات اشک هایش با اشک های صورتت یکی شوند .چنان یکدیگر را زیر چشمانت بغل کنند که هیچ تفاوتی میان آنها نیابی.

و او به تو خواهد آموخت که چطور درد هایت را اشک بریزی ،و سپس لبخندی بزنی به زیبایی رنگین کمان. پس به راستی که دوستی با باران چه زیباست. «که باران چگونه دوستی با تو خواهد بود» :)