لبخند اخرp2

حرفی نیست فقط پنج کاراکتر

چشمانم را باز میکنم. نوری شدید باعث می شود تا فورا ان را ببندم. کم کم چشمانم به نور عادت میکند. اطافم را نگاه میکنم و متجه سرم دستم میشوم ومیفهمم که در بیمارستان قرار دارم. و بعد یاد ان اتفاق شوم می افتم.

قلبم بشدت درد میکند . در این حین فردی وارد اتاق میشود . پرستار است. _خیلی شانس اوردی .» _ اون_» _تو باید به حال خودت فکر کنی .برات قلب پیوندی گذاشتیم.» _ من باید اونو ببینم . حالش_» _ متاسفم.» شوکه میشوم . بغض گلویم را میگیرد. پرستار به طرفم می اید . _ نه تو نباید گریه کنی اگه این کارو کنی میمیری.» به سخنان او توجهی نمیکنم . سعی میکنم که بلند شوم .پرستار مانع میشود. _ آروممم» توجهی نمیکنم. سرنگی را از جیبش بر میدارد و ان را بیرحمانه در بازویم فرو میکند.

لحظه ای همه چیز تار وغیر قابل مشاهده میشود. احساس بدی به من دست میدهد .لحظه ای بعد همه چیز ارام میشود . _ آفرین آروم باش ». همه چیز آرام به نظر می اید ، مثل اینکه اتفاقی نه افتاده. کم کم پلکانم سنگینی میکند و بعد تاریکی ....

از این آرامش دروغین متنفرم. پدرم اخرین دکمه پیراهن سیاهم را میبندد و کت را تنم می کند. مثل ادم های مرده و بی روح فقط به یک نقطه خیره میشوم. ............................................. صدای شیون های مادرش و فریاد های پدرش هر ادمی را به گریه وا میدارد .به غیر ازمن. نمیتوانم هیچ واکنشی نشان دهم . ولی غمی سنگین را که بر قلب پیوندی ام سنگینی میکرد را حس میکنم . واحساس تنفری شدید. همه ادم های این مراسم از او متنفر بودند. هر کدام ضربه ای به روح ظریفش وارد کرده بودند .

ولی ضربه من از همه ان ضربه ها بدتر ودرداور تر بود.

روز ها می گذرد و من حقیقت اینکه او مرده ومن اورا ک.ش.ت.م را قبول میکنم. با بی شرمی به ارامگاهش میروم . بغض مثل سیلی پشت سد بر گلویم مینشیند و هر لحظه منتظر طیغان است...

_ متاسفم ». طغیان شروع می شود . _ من نمیخواستم از دستت بدم. بخاطر همین این کارو کردم. من میخواستم اونجا کنار هم باشیم .» گریه ام شدت میگیرد. _ من مستحق این بخشش نیستم. من نباید نده میموندم.» دستی به خاک سردش میکشم. _ میدونم اون تو سرده..._ _ از تو میخوام هیچوقت منو نبخشی.

صدای بازپرس طوطی وار در ذهنم تکرار میشود. _ گفت که خودش اینکارو کرده....