لباس های محلی ایران ( زنانه)

لباس گیلانی

لباس محلی زنان بلوچی شامل پاجامگ(نوعی شلوار گشاد و چین‌دار)، تکو(چارقد)، سریگ(روسری بزرگ‌تر از چارقد) و سربند، چادری به نام دولاق، دامن گشادی به اسم تمبو و پیراهنی بلند که از دو طرف چاک دارد، است. هنر سوزن دوزی زینت بخش لباس زنان بلوچ است. برای سرپوش زنان جوان از رنگ‌های شادتری استفاده می‌شود و زنان سن بالا رنگ‌های تیره‌تر را ترجیح می‌دهند.

در لباس‌های محلی کردی زنانه از پارچه‌های کرپ یا نخی استفاده می‌شود و از سه بخش اصلی سرپوش، تن‌پوش و زیورآلات تشکیل می‌شود. سرپوش که از اجزای اصلی لباس کردی زنانه است از دو قسمت کلاه و سربند تشکیل می‌شود که در اصطلاح کردی به آن‌ها «کلاو» و «سروین» می‌گویند. این کلاه‌ها توسط بانوان کرد دوخته یا بافته می‌شوند و دو مدل «کلاوفس» و «کلاوزر» دارند. کلاوفس تنها قسمت فوقانی سر را می‌پوشاند و حاشیه کلاوفس با مهره و منجوق، نواردوزی می‌شود و بالای آن سکه‌ای در وسط می‌دوزند تا روی پیشانی بیفتد. کلاوزر نوع دیگری از کلاه‌های زنان کردی است که به نسبت کلاوفس تزیینات بیش‌تری دارد و در گذشته برای عروس‌ها و جوان‌ترها استفاده می‌شده است.

لباس محلی زنان گیلک متشکل از دامن‌های رنگارنگ تزئین شده با نوارهای رنگی شاد، پیراهنی از جنس ساتن در رنگ‌های مختلف و جلیقه‌ای جلو باز به رنگ مشکی که با سکه و نوار تزئین شده است. این لباس با یک روسری زیرین به نام مندیل که با سکه در قسمت پیشانی تزیین شده و یک روسری توری دستبافت یا لچک کامل می‌شود. جالب است بدانید که رنگ این لباس‌ها و نوع گره زدن مندیل و تعداد و فاصله‌ بین نوارهای دامن برای زنان متاهل و مجرد متفاوت است. مثلا همه این دامن‌ها سه نوار ثابت در قسمت پایینی دارند. برای خانم‌های مسن‌تر همین سه نوار کفایت می‌کند اما از تعداد نوارهای بیشتری برای بانوان جوان‌تر استفاده می‌شود.

لباس محلی مازندران از امل و بابل تا نوشهر ، چالوس، رامسر، کلاردشت و مرزن‌آباد پر از رنگ و شادابی و طراوت است. اما می‌توان تفاوت‌هایی در لباس‌های محلی این دو استان شمالی مشاهده کرد. مثلا زنان مازندرانی به جای دامن‌های بلند پرچین، دامن‌های کوتاه و پرچینی که به آن شلیته گفته می‌شود به همراه شلواری تیره که تمبان نام دارد، به تن می‌کنند. از دیگر بخش‌های لباس محلی زنان مازندران می‌توان به نیم ساق(شلواری تنگ از جنس مخمل و به رنگ‌های سبز، سفید یا قرمز)، جومه(پیراهنی بلند تا زیر زانو)، چادرشو(پارچه‌ای مربعی که به صورت سه گوش به کمر می‌بندند و یا هنگام عروسی چهره عروس را با آن می‌پوشانند)، چارقد(روسری گل گلی با رنگ‌های شاد و زیبا)و مندل که نوعی سربند و سراقوچ کلاهی زنانه برای نگهداری گیسوان بافته شده است، اشاره کرد.

فقط خواستم بگم پوشیدن همه ی این لباس ها اونم برای یه فردی که مدت هاست لباس های آزاد و راحت پوشیده به شدت سخته . بعضی از روستا ها هنوز هم از این لباس ها استفاده می کنند . و برخی دیگر هم در مراسماتی مانند عروسی . عقد و حنابندان از این لباس ها استفاده میکنند