مومیایی کردن در مصر باستان

مومیایی کردن مرده ها: برای اینکه مرده در جهان پس از مرگ شاد زندگی کند، جسم بی جان او باید حفظ می شد. محفوظ نگه داشتن بدن مردگان را مومیایی گویند. مراحل مومیایی کردن: آغشته کردن بدن مرده به موم و روغن یکی از راه های محفوظ نگه داشتن و جلوگیری از پوسیدن آن بود. این کار بسیار دشوار که به مهارت بسیار نیاز داشت، حدود هفتاد روز طول می کشید. مرده را لحظاتی پس از مرگ به ((خانه ی زیبا)) منتقل می کردند. این مکان معمولاً در کرانه ی غربی رود نیل و دور از محل زندگی مردم قرار داشت.

خارج کردن اندام های داخلی: مومیایی گران بعضی از اندام های بدن مانند ریه ها،معده،کبد،روده ها و مغز را بیرون می آوردند. همه این اندام ها،به جز مغز، درون کوزه هایی جاسازی و سپس به همراه مومیایی دفن می شدند. پس از آنکه اندام های درون بدن مرده را بیرون می آوردند، بدن او را موقتاً با نمکی مخصوص به نام ناترون ،نمک سود می کردند. این ماده باعث می شد بدن مرده زودتر خشک شود. حدود چهل روز بعد،جنازه شسته و خشکانده می شد و سپس آخرین مراحل مربوط به پر کردن فضا های خالی درون آن انجام می گرفت.

نوار پیچ کردن مومیایی: پس از خشک شدن بدن مومیایی، آن را با رشته پارچه هایی به دقت نوارپیچ می کردند. این کار ابتدا از انگشتان دست و پا شروع می شد. مصریان برای دور کردن ارواح خبیثه در لا به لای نوار های پارچه ای جواهرات و طلسم هایی قرار می دادند تا مومیایی را از گزند آسیب ها حفظ کنند. هر کدام از این نوار های پارچه ای به مواد خوش بو و روغن و موم آغشته می شدند. با گذشت زمان، این رشته پارچه ها سفت و مقاوم می شدند. سرانجام نیز یک نقاب تزئینی روی صورت مومیایی قرار می دادند و آن گاه مراسم تشییع مومیایی را شروع می کردند. در ادامه، مومیایی را درون تابوت می گذاشتند و به محل تدفین می بردند.

آیا می دانستید؟ قلب مرده که مهم ترین اندام شمار می رفت، در بدن او باقی می ماند تا در جهان پس از مرگ وزن شود. اگر فردی در زندگی عادی خود مجروح شده و عضوی از بدنش را از دست داده بود،پیش از مومیایی شدن، به جای آن یک عضو مصنوعی قرار می دادند تا بدن مرده هیچ کم و کاستی نداشته باشد.