موجودات افسانه ای ایران کهن

هذیوش یا سریشوک (Srishok) نخستین گاو آفریده شده در هزاره ابتدایی آفرینش هستی است. اهورامزدا آسمان را به شکل یک پوسته سخت به دور زمین (که فرمی گرد اما تخت، شبیه به یک بشقاب داشت) می‌آفریند و آن را با آب پر می‌سازد. سطح زمین را با گیاهان پوشانیده و سپس هذیوش را به شکل گاوی سفید و درخشان بسان ماه، خلق می‌کند. توجه اهریمن یا اَنگرَه‌مَینو (Angra Mainyu) به این گاو درخشان و زیبا جلب می‌شود و همان‌طور که در داستان آفرینش هستی گفتیم اهریمن موفق به نابود کردن هذیوش می‌گردد اما روح او به ماه رفته و در آنجا به خواست پروردگار دوباره پاک و منزه شده و از روح او تمام حیوانات به وجود می‌آیند

هذیوش اولین موجود زنده‌ای است که اهورامزدا خلق می‌کند و از همین روی برای ایرانیان باستان بسیار مورد احترام و ارزمند محسوب می‌شود. در داستان‌های اساطیری هم‌چنین اشاره می‌شود که زمانی‌که با حمله اهریمن بر زمین پیش از آفرینش انسان، زمین به لرزه درآمده و کوه‌ها از دل آن بیرون می‌آیند و آب اقیانوس را می‌شکافند و هفت کشور (قاره) ایجاد می‌کنند که سفر به این کشورها تنها بر پشت هذیوش ممکن است. همان‌طور که در داستان تهمورث گفتیم، مردم بر پشت هذیوش بودند آتش‌دان آتش مقدس آنان بر دریا می‌افتد و به جای آن سه آتش بزرگ اساطیر ایران (آتش‌های مقدس، آذرگشنسب، آذرفرنبغ و آذر برزین مهر – که در مقاله عناصر مقدس و شرور در اساطیر ایران به بررسی آنها خواهیم پرداخت) روشن می‌گردند که با درخشش و روشنایی خود راه را برای عبور مردم روشن می‌سازند.

سیمرغ که یکی از مهم‌ترین موجودات اساطیر ایرانی محسوب می‌شود، با ظاهری شبیه به سگی پرنده توصیف شده است که از سر سگ، بدن طاووس و پنجه‌های شیر تشکیل شده و حتا در برخی منابع صورت انسانی دارد. لانه سیمرغ در ارتفاعات البرز قرار دارد و پس از بازه عمری ۱۷۰۰ ساله‌اش خود را به آتش کشیده و از خاسکتر خود دوباره زاده می‌شود (مانند ققنوس در اساطیر یونان).در داستان‌های کهن از پرنده‌ای به نام ساینا (Saena – شاهینی عطیم‌الجثه) نام برده شده که به نظر می‌رسد همان سیمرغ باشد که بر فراز درخت گَوکَرَنَه (یا گیاه هوم – درخت دربردارنده دانه تمام گیاهان و اکسیر جاودانگی) مستقر است و با بر هم زدن بال‌های عظیمش دانه تمام گیاهان را در سرتاسر زمین پخش می‌کند. در روایت‌های متاخر دیگری که کمتر مورد تایید هستند، گفته می‌شود که هدهد سلیمان سی مرغ را با خود به منطقه‌ای برده و تمامی آنها پرنده واحدی را به نام سیمرغ تشکیل می‌دهند

سیمرغ بر اسرار هستی آگاه است و زال را پرورانده، در به دنیا آمدن رستم، زال را راهنمایی کرده و در نبرد میان اسفندیار و رستم، راز اسفندیار را برملا می‌کند. نام سیمرغ در شاهنامه یک‌بار به شکل ناجی زال و رستم و بار دیگر در هفت خوان اسفندیار به شکل دشمن او، شبیه به اژدهایی بال‌دار ظاهر می‌شود که در خوان پنجم به دست اسفندیار هلاک می‌شود.

همای، پرنده خوشبختی اساطیر ایرانی محسوب می‌شود که طبق داستان‌های محلی، اگر سایه‌ی او بر کسی افتد او تا پایان عمرش خوش‌بخت و سعادت‌مند خواهد شد. همای از ازل تا ابد در آسمان پرواز می‌کند و هرگز بر زمین نمی‌آید و موجودات زنده را شکار نمی‌کند.هما به عنوان نماد خوش‌بختی (بر مقابل جغد به عنوان نماد طالع بد) از مقدس‌ترین پرندگان محسوب می‌شود که صدمه زدن به او بدبختی ناتمامی را برای انسان‌ها به همراه خواهد داشتپرنده همای نقش مهمی در اساطیر ایرانی در انتخاب پادشاه راستین داشته است و از همین روی است که در سر ستون‌های پارسه (تخت جمشید) تندیس او نیز به عنوان نماد بر حق بودن پادشاهی هخامنشیان دیده می‌شود.

براساس اساطیر ایرانی، بختک (حالت فلج در خواب – Sleep Paralysis) هیولایی است که شب‌ها به قصد خفه کردن انسان به او حمله می‌کند و ایرانیان باستان غامل اصلی دیدن کابوس‌های شبانه را نیز آزار رساندن این هیولا می‌دانستندبختک هیولایی نامرئی به شکل سایه یا شبحی است که پس از اینکه افراد به خواب بروند با غلبه بر بدن آنها (نشستن بر روی قفسه سینه) منجر به فلجی موقت می‌گردد و این در حالی است که انسان از خواب پریده اما قادر به راندن او نیست و تنها نظاره‌گر وحشتی است که این هیولای نامرئی به ارمغان آورده است.بر اساس باور مردمان ایران باستان بختک نیز دیوی مونث است که در صورتی که رویت شود پوستی به سیاهی قیر دارد. بر طبق افسانه‌ها طی حکایتی مردی به دلیل اینکه بختکی ظاهر شده و مشک آب او را سوراخ کرده است بینی او را جدا می‌کند و بختک برای خود با گِل یک بینی می‌سازد و از همینروی است که می‌گویند اگر بتوانیم بینی بختک را بگیریم او فرواً فرار می‌کند.