نمردند تا آرزوی مرگ کنند فصل² p²

بعد از مصاحبه،اریک بلند شد تا آن دو را به عنوان مهمان به درون فرش ببرد. دنیز هنوز هم نمیدانست چگونه قرار است وارد یک فرق شود. همانطور که میرفتند،دنیز الکس را دید که با یک جعبه قرمز رنگ در دستش دوان دوان سمت دنیز می‌آید. وقتی ایستاد،همراه دنیز شد و در گوشش پچ زد《قبل از ورد حتما،ببین حتما میگم،کفشاتو در بیار ولی نزار کف پاهاتو ببینن. اینم بده پروفسور چینگ،اصولا سه بار تعارف میکنه نگیره و تو باید اسرار کنی که بگیره. اگه غذایی چیزی داد،حتما باید با چاپستیک بخوری. بلدی استفادش رو؟》《آره،تو کافه خالم....》《کافه خالت مهم نیست،گوش کن. چاپستیک رو عمودی تو غذا نزار. باهاش به کسی اشاره نکن. با کسی تماس فیزیکی نداشته باش! هرچیزی شد از مرگ حرف نزن و حتی مرده هارو یاد نکن. هرچقدر چایی دادن،حتی اگه ترکیدی از چای خوردن،ردشون نکن! تماس چشمی رو به حداقل برسون! سعی کن در مقابل تمام حرفاشون با حالت های صورتت واکنش نشون بدی. دنیز تاکید میکنم،کفشات رو دربیار!تاکید میکنم، دست نده،بغل نکن،تعظیم هم نکن،فقط و فقط گردنت رو خم کن. تلاشم نکن بهشون زبونت رو یاد بدی. بین اینا فقط پروفسور چینگ و اریک و یدونه هم...ولش کن،انگلیسی بلدن. پروفسورم کم بلده. هرچقدر کلمه هارو اشتباه گفتن به روی خودت نیار. فهمیدی؟》《آره. داخل این چیه؟》《چای لندن. موقع هدیه دادن سوغات کشور و شهر گزینه خوبیه. جلوت باز نمیکنن چون اونموقع بهت بی احترامی کردن. پس مهم ترین موضوع چی شد؟》《کفشا،و سلام و احوالپرسی و تماس فیزیکی!》《آره،دنیز،کفشا رو فراموش نکن.》《باشه. ممنون. این چای هارو از کجا آوردی؟》《از جن ها گرفتم. حالا بدو》《چرا قرمزه پاکتش؟》《چون قرمز رنگ خوش یمنیه از نظرشون.》《چرا هشت تا پاکت؟》《چون هشتم عدد خوش یمنیه. بدو!》 دنیز سریع دوید.

دنیز خود را به جاناتان و اریک رساند. اریک جلوی فرش غول آسایی که ارتفاع نخ هایش به دو متر میرسید ایستاد و دستش را جلو برده و نخ ها را کنار کشید. نخ ها مانند دری کنار رفتند. دنیز و جاناتان وارد شدند. داخل فرش،مانند یک خانه زیبا و مجلل بود. آشپزخانه و دو پله به سمت خوابگاه ها در معرض دید بود. تا جاناتان خواست ادامه بدهد دنیز مانع شد《کفشات رو دربیار!حساسن!》 جاناتان سریع کفش هایش را درآورد. وقتی وارد شدند،پروفسور چینگ که نشته و طومار بلندی را به زبانی که دنیز نمیفهنید چینی است یا ژاپنی یا کره‌ای برای هفت دختر، میخواند،با دیدن دنیز و جاناتان بلند شد. جاناتان خواست دست بدهد که دنیز دستش را پایین هل داد و از بین دندان هایش گفت《گردنتو خم کن!》 جاناتان پیروی کرد.گرچه هردو ناشیانه گردنشان رو خم کردند. پروفسور چیگ گفت《ظهر بخیر قهرمانان》دنیز با دو دست هدیه را به سمت پروفسور چینگ گرفت《ظهر بخیر. این برای شماست قربان!》《واقعا نیازی به این کار نیست》دنیز دوباره با دو دست هدیه را سمتش گرفت《لطفا قبول کنید قربان》《خیلی ممنون از زحمتئِتوون،ولی ترحیج میدم قوول نکنم!》جاناتان تا خواست کلمات اشتباه را بگوید،دنیز با آرنجش،با پهلویش کوبید و گفت《از سوغات لندن هستن،لطفا قبول کنید. ما ترجیح میدیم با هدیه‌ای از برادران شرقیمون استقبال کنیم》 پروفسور چینگ چهره متعجبی به خود گرفت و به سمت اریک نگاه کرد،اریک کلافه پوفی کشید و به زبان چینی چیز هایی گفت که پروفسور چینگ گفت《بله،درسته،شرقی؟و شما، یعنی اروپایی ها چی میشن؟》《ما "غربی" قربان!》 پروفسور چینگ جعبه را از دست دنیز گرفت و گفت《بسیار مشتکر!》 اریک گفت《متشکر درستشه،پروفسور!》《بله بله،درسته. انگار،الکس خیلی خوب آداب ما رو بهت یاد داده. لطفا بشینید.》 دنیز و جاناتان روی مبلی مجلل و سلطنتی نشستند که چینگ گفت《الکس چرا نیومد؟》دنیز جواب داد《فکر کردم فقط قهرمان هارو دعوت کردین!》《منم فکر کردم الکس به دیدن خانوادش بیاد،مایلم اونم همراهمون باشه. اریک،لطف میکنی بری و الکس رو بیاری؟》 اریک رک و راست گفت《نه!من نمیرم. خیلی اگه مهمه،یوئه رو بفرستین.》پروفسور چینگ بدون ذره‌ای عصبانت یا ناراحتی،به سمت دختر ها برگشت و گفت《یوئه؟》 دختری زیبا که شمشیر کاتانایی در دست داشت برگشت و به زبان چینی چیزی گفت. چینگ نیز به زبان چینی چیزی گفت که از بین آنها فقط دو کلمه (هاگوارتز و الکس) آشنا بودند. دختر روبه دنیز گفت《نی دا سوشا له نا دی؟》دنیز گفت《ببخشید؟》اریک گفت《میگه خوابگاه هاتون کجاست؟》《تو سالن عمومی اسلیترین. باید از کسانی که این نشان روی لباسشونه بپرسی!》 اریک برگشت و به زبان چینی چیزی گفت و در آخر به نشان اسلیترین روی ردای دنیز اشاره زد. یوئه سری تکان داد و خواست برود که پروفسور چینگ با لحنی هشدار گونه فریاد زد《وی یا نه چیه!》یوئه عصبی شمشیر را زمین گذاشت و حرکت کرد. دنیز گفت《چی گفتین که انقدر ناراحت شد؟》چینگ گفت《گفتم شمشیر رو نبره!》

حدود یک ساعت گذشته بود و دنیز تا آن لحضه هفت فنجان چایی نوشیده بود. در مورد مراحل مسابقه،دلیل شرکت و فرشی که داخلش بودند حرف میزدند. بعد از یکساعت،دوباره طناب ها مانند در کناری رفتند و الکس همراه یوئه وارد شد. جلوی پروفسور چینگ و چند شاگرد که آنجا بود گردنش را خم کرد و گفت《نیها،دوشومِن!》 و سپس کنار دنیز نشست. یوئه با اعتراض شروع به گفتن یکسری حرف های چینی کرد که اریک جوابش را داد. در آخر الکس هم وارد بحث شد و دنیز حتی یک کلمه هم نفهمید. وقتی یوئه رفت،دنیز در گوش الکس گفت《این کی بود؟》《دختر خالمه. خیلی کم انگلیسی بلده. خیلی اذییت شد. یه ساعت تمام داشت دنبال خوابگاه میگشت.آخرش پروفسور مک گوناگال کمکش کرده.》 حدود دو ساعت بعد،که بیشتر مخاطب الکس بود تا جاناتان و دنیز،و این هردو را بسیار معذب میکرد بلخره از فرش خارج شدند. دنیز وقتی خارج شد گفت《حتی،تاکید میکنم،حتی یک کلمه هم نفهمیدم چی میگین!》الکس خندید و گفت《جرعت داری اینو به یوئه بگو》《بگم میخواد چیکار کنه؟》 《کاتاناش رو دیدی؟》《شمشیره؟》《آره.》《میدونی فلسفه کاتانا توی افسانه های جادویی ما چیه؟》《چیه؟》《اگه از غلاف بیرونش بکشی،بایدیه باهاش خون بریزی. واسه همینه که انقدر صاف و سالم مونده شمشیرش. چون تا حالا از غلاف باز نکرده》《چرا باید خون بریزی؟》《چون اگه نریزی،به روح شمشیرت بی احترامی کردی.》 جاناتان گفت《یبارم باید با برنارد حرف بزنم،شما رو ما دعوت کنیم. دیگه نه بزور دوازده فنجان چایی میریزیم به حلقتون نه سلام و احوالپرسی انقدر سخت میشه!》الکس گفت《موافقم که رسم هامون کمی زیادی سخته،ولی واقعا اونقدرا هم بد نیستن!》《چرا فامیلات انقدر خوب آسیایی‌ان ،ولی تو رسما اروپایی؟》《چون مامان بابای من هردو نسل اندر نسل اروپایی بودن،ولی مادربزرگ مادریم چینی بود. واسه همین مال من کلمه کلا،ولی مادر اریک چینی و پدر یوئه،ژاپنی بودن.》دنیز گفت《من مغزم نمیکشه دیگه!چرا انقدر چینی و کره‌ای و ژاپنی قاطی شده؟》《یک،چون توی مهوتوکورو همشون هستن و در نتیجه قاطی پاتیه کلا! دو من خودم هنگ کردم،چه برسه به تو》 وقتی جلوی هاگوارتز رسیدند،با جاناتان خداحافظی کردند،و به خوابگاه برگشتند. دنیز بعد از اینکه با کمک الکس،تمام جای اضافه درون معده‌ای نابود شد،پیش پروفسور فیلیت ویک رفت تا آموزش شخصی را شروع کند

نظرتون راجع به کارکتر های جدید چیه؟