ولی تو قول دادی...

ولی تو قول دادی ترکم نمیکنی، مث تموم ادمای زندگیم ولم نمیکنی و نمیری... ادمایی که بودنشون به صلاح خودشون بود، ادمایی که فقط بودن، ادمایی که فقط فقط حرف بودن... گفتی نمیری، چی شد پس؟! زدی زیرش

ولی تو قول دادی یکی دیگه رو بجای من انتخاب نمیکنی... هر روز ازش صحبت نمیکنی و میشی همدرد خودم، خود خودم میشینی هر روز باهام گپ میزنی، میخندیدم میخندیدی، غصه میخوردم غصه میخوردی، افسرده میشدم افسرده میشدی... گفتی جونت به جونم بنده چی شد پس، چرا زیر قولت زدی؟!

میدونی... روزی بودی تنها دلیل زندگیم، ادمی که فقط بخاطر اون دارم نفس میکشم، ادمی که با هیچ کلمه ای نمیتونستم توصیفش کنم، ادمی که نیمه ی گمشده قلب من بودو قلب من تمام کمال متعلق به تو بود... خودت گذاشتی رفتی

منو تنها گذاشتی با خاطرات، با عکسات، با فیلمهات، با چتامون... بی مرد چرا بدون خداحافظی رفتی... نفهمیدی چقد بهت وابسته بودم، نفهمیدی جونم به جونت بند بود، نفهمیدی چقد برام عزیزی... شاید روزی فراموشم کنی و حتی اسمم رو بخاطر نیاری

ولی اینو بدون تا موقعی که زندم تورو فراموش نمیکنم و خاطراتت باهام پا برجاست، وابستگی سخته و دردناک، دردی که با هیچ دوا درمونی خوب نمیشه حتی با چسب زخم این قلب شکست و تنها شد، درسته ترمیم میشه چیزی نیست ولی میدونی چیه، ردش تا ابد میمونه...