آبشار بدبختی پارت 3(گمشده)

از زبان بل: بعد از یک ساعت تاک بیدارم کرد.نیشش باز بود و یک کوتوله تاکسی رمی شده رو گرفته بود دستش:"نظرت چیه؟قشنگه مگه نه؟" آه کشیدم و از جام پاشدم و هلش دادم به سمت بیرون اتاق و درو بستم.تاک همیشه همین شکلی بود و همش می خواست به من ثابت کنه که دیوونه ترین و باهوش ترین و قوی ترین سایفر خانواده است...توی آينه یه نگاهی به خودم انداختم.هنوز همون لباس خاکی مسخره تنم بود...یه بشکن زدم و لباسم تبدیل شد به یک کت و دامن بلند.موهام رو بافتم و رفتم طبقه پایین.طبق معمول بیل و تاک رو بهه روی هم نشسته بودن و داشتن مسابقه می دادن.هر دفعه یه جور مسابقه بود:بهترین پیشنهاد برای جمع کردن یه مجموعه،بهترین سم ساخته شده برای فلج کردن افراد،بهترین پیشنهاد برای ساخت یه بعد دیوونه کننده و... .بیل تا من رو دید یه پوزخند زد:"خوابالوی اعظم بیدار شد" ولی بعدش یکم جدی تر شد و پرسید:"از کجا فهمیدی اون بیدار شده؟"

رفتم توی آشپزخونه تا شام درست کنم:"هرجا خدمتکاراش باشن خودش هم هست"تاک از توی هال داد زد:"یعنی کاس هم بود؟"معلوم بود عصبانیه.با آرامش بشکن زدم و چند تا سیب زمینی خود به خود پوست کنده شدن:"پس انتظار داری دخترش نباشه؟تازه اگه اون واقعا بیدار شده باشه یعنی خواهرش هم هست."بیل یکم غرغر کرد:"از موریگان و خواهرش بدم میاد.با اینکه به اندازه اکسولاتل و تیتس رو مخ نیست ولی بازهم..."شما رو آماده کردم و میز رو چیدم:"حالا که بحث اون پیرزن شد،بیل میشه یه لطفی بکنی و بگی دقیقا نقشه ات چیه؟و چرا اون پسره رو درخت کاج صدا میزنی؟خودت میدونی که کسایی که نمادشون درخت..."بیل حرفم رو قطع کرد:"تو فقط کاری رو بکن که بهت گفتم خواهرم کوچولو...این نقشه بی نظیره ،بلاخره می تونیم بعد خودمون رو پس بگیریم...میدونی بعدش بقیه دیلالی ها چقدر بهمون احترام می زارن؟"رفتم تا آرتمیس رو صدا کنم:"تو که فقط دنبال احترامی...در ضمن من رو خواهرم کوچولو صدا نزن ما هردو هزار و چهارصد سالمونه"

پشت در اتاق آرتمیس وایسادم و آروم در زدم و در رو باز کردم:"آرتی...غذا حاضره"اتاق آرتمیس مثل یه سحابی بود...اون از بچگی برای اینکه بتونه قدرتش رو کنترل کنه برای خودش یه بعد می ساخت و هی تغییرش میداد.آرتمیس از روی تختش بلند شد و اومد سمتم:"من بعدا میام باید تلپورت کردن رو تمرین کنم"پشت سرش یه دروازه باز بود.دنیای اونور دروازه مثل جهنم بود و یه هرم مثلثی توی هوا شناور بود.آرتمیس سریع منو هل داد بیرون و نذاشت بفهمم دنیای اونور دروازه چه دنیا و چه زمانیه...ولی خیلی آشنا به نظر میومد...

رفتم از پله ها پایین و نشستم و شامم رو خوردم...آرتمیس واقعا از ما فاصله می‌گرفت و هیچوقت پیشمون نبود...دوباره به اون دروازه فکر کردم:"بیل دوباره بگو وقتی اون ناهنجاری رو درست کردی آبشار جاذبه چه شکلی بود..."