ده تا از نقاشی های مشهور ونگوگ p2

نقاشی کافه شبانه این نقاشی یکی از بهترین نقاشی های ونگوگ است و از آن‌هاست که در سال 1888 خلق شده‌اند – زمانی که ونگوگ در پاریس به سر می‌برد. ونگوگ این نقاشی را در کافه‌ای کشیده که Joseph-Michel Ginoux و همسر-اش آن را اداره می‌کردند، کسانی که مدل‌های ونگوگ و گوگن شده‌بودند. از رنگ زرد بسیار در این نقاشی استفاده شده و این یکی از ویژگی‌های مشترک اکثر نقاشی‌های ونگوگ در سال‌های 1888 تا 1890 است. در آگوست 1888 ونگوگ در یکی از نامه‌ها به برادر-اش اشاره می‌کند که قرار است امروز عصر به کافه‌ای که در پایین خانه‌اش است برود و آن‌جا نقاشی بکشد؛ جایی‌که خیلی از کسانی که هیچ پولی در بساط ندارند آن‌جا جمع می‌شوند یا بیش از حد مست هستند که بتوانند پولی پرداخت کنند. گفته می‌شود در روزهای آغازینِ سپتامبر 1888، ونگوگ سه شب متوالی به این کافه رفت و از فضای درونی آن نقاشی کشید و درعوض نیاز به خواب را در طی روز ارضا کرد. در نقاشی، Ginoux – صاحب کافه – را در کنار میز بیلیارد و با لباس سفید می‌بینید و مست‌ها و بی‌خانمان‌ها هم روی میزهای‌شان کشیده‌شده‌اند.

خودنگاره با کلاه ونگوگ خودنگاره‌های بسیاری کشیده است. گویا روی‌آوردن او به کشیدن پرتره از خود به سبب مأیوس‌شدن‌اش از یافتن مدلی مناسب بوده. رفته‌رفته پس از عدم یافتن مدلی مناسب، شاید بر اثر بی‌پولی، آینه‌ای با کیفیت تهیه کرده و خود را به عنوان مدل نقاشی برگزیده است. این خودنگاره یکی از بهترین خودنگاره‌های ونگوگ است، و شاید خاص‌ترین.

نقاشی شکوفه‌های بادام در سال 1890 ونگوگ این نقاشی را اختصاصاً برای یک نفر کشید. توضیح آن که ونگوگ رابطه‌ی بسیار خوبی با برادرزاده‌اش، یعنی پسرِ تئو، داشت و این نقاشی هدیه‌ی نگوگ برای سالروز تولد برادرزاده‌اش است. مهم‌ترین نکته‌ای که در ارتباط با نقاشی شکوفه‌های بادام به عنوان یکی از بهترین نقاشی های ونگوگ وجود دارد این است که تأثیر مکتب ژاپنی Ukiyo-e به‌شدت در این نقاشی قابل ملاحظه است. در آن ایام، ونگوگ علاقه‌ای بسیار به نقاشی‌های ژاپنی پیدا کرده بود.

نقاشی خانه زرد رنگ یکی دیگر از بهترین نقاشی های ونگوگ همین نقاشی است، اثری عالی با رنگ روغن که در سال 1888 خلق شده است. این همان خانه‌ای است که ونگوگ مدتی را در یکی از اتاق‌های‌اش سر کرد و مدتی پیش از او نیز پل گوگن در آن ساکن بود. رستورانی که ونگوگ همواره در آن‌جا غذا می‌خورد نیز در نقاشی وجود دارد، همان ساختمان صورتی‌رنگ. متأسفانه این خانه بارها در طی جنگ جهانی دوم آسیب دید و مدتی بعد نیز کاملاً تخریب شد.

پرتره‌ی سوم از تانگوی این نقاشی سومین نقاشی ونگوگ از تانگوی است و پیشرفت محسوس ونگوگ پس از ورود به پاریس را نشان می‌دهد. نخستین نقاشی‌ای که ونگوگ از تانگوی کشیده غمگین است و ترکیبی ساده دارد، دومین‌اش دست‌کمی از نخستین ندارد و تأثرات ژاپنی ونگوگ را نشان می‌دهد، اما سومین یعنی همین نقاشی پیشرفته‌تر از آن دو است. در این نقاشی می‌توان تأثیراتی که ونگوگ از سبک‌های ژاپنی، امپرسیونیستی و دیگر تأثیراتی که در طی دوران حضور-اش در پاریس پذیرفته را به‌طور محسوس مشاهده کرد.

پرتره اول از تانگوی توضیحات اسلاید بعد...

پرتره‌ی دوم قابل‌ذکر است که ونگوگ سال 1886 برای همیشه هلند را به مقصد فرانسه و شهر پاریس ترک کرد و دورانی جدید در زندگی‌اش آفرید. در طی همین حضور-اش در پاریس بود که بسیاری از نقاشی‌های برتر-اش را خلق کرد و اگر به نقاشی‌های فهرست‌مان پیرامون معروف ترین نقاشی های ونگوگ دقت کنید می‌بینید که عمده‌ی نقاشی‌ها مربوط به سال‌های 1888 تا 1890 هستند، زمانی که ونگوگ به‌خوبی از امپرسیونیست‌ها و ژاپنیست‌ها و دیگر نقاشان برتر پاریس تأثیر پذیرفته‌است. این را هم بگویم که این تانگوی که ونگوگ سه پرتره از او کشیده 4 سال پس از مرگ ونگوگ یعنی در سال 1894 درگذشت.

گندم زاری با درختان سرو (Wheatfield with Cypresses) عنوان سه نقاشی از ونگوگ است که ترکیب‌بندی مشابهی دارند. این نقاشی نخستین نسخه از این سه نقاشی است و کار روی آن در سال ۱۸۸۹ به اتمام رسید. ونگوگ که شیفته‌ی درختان سرو و مزارع گندم بود، این نقاشی را یکی بهترین نقاشی‌های منظره می‌دانست و به همین دلیل دو اثر مشابه دیگر نیز خلق کرد. این اثر در حال حاضر در موزه‌ی هنر متروپولیتن نیویورک قرار دارد.

کارگر در زمین کار»، ۸۱ میلیون دلار به فروش رسید. این نقاشی در دورانی خلق شده است که «ون‌گوگ» در آسایشگاه به سر می‌برد. در این اثر یک کشاورز زیر یکی از خورشیدهای باشکوه این هنرمند به تصویر کشیده شده است. این نقاشی نیز همچون بسیاری از نقاشی‌های «ون‌گوگ» که در بازار ارائه می‌شوند به یک خریدار ناشناس فروخته شد.

قیمت «خودنگاره بدون ریش»‌ به ۷۲ میلیون دلار رسید. خودنگاره‌های «ون‌گوگ» گران‌قیمت هستند و فقط تعداد انگشت شماری از آن‌ها هنوز در مجموعه‌های خصوصی نگهداری می‌شود. البته این خودنگاره تاحدی خاص محسوب می‌شود؛ چرا که «ون‌گوگ»‌ آن را در دوران اقامتش در آسایشگاه نقاشی کرد و آن را به مناسبت تولد ۷۰ سالگی مادرش به او هدیه داد.