نامه ای از من، به تو!

«به نام خالق چشمانت؛ به من واقعیتی را بگو؛ آیا چهره ی زیبای ژوزفین، به اشکهای من می ارزید؟ به دل شکستگی من می ارزید؟ من که میدانم کسی جز من، نمیتواند آنقدر دوستت داشته باشد. ای کاش تو هم میدانستی...

میدانی؟ الان قلب من در دستان توست. میتوانی برگردی، یا اینکه دوباره بروی و مرا تنها بگذاری. نمیدانم اگر من هم، جای تو بودم، اشک های دزیره ام را به چهره ی زیبای ژوزفین می فروختم؟

اگر بروی، و دل قلب من بمیری، عشقی که برایت گذاشته ام را خاک میکنم. کسی جز تو لایق آن نیست، ژنرال. ژنرال، روز ها میگذرد و من هر روز دلتنگ تر میشوم. تمام چیز های زیبا مرا یاد تو می اندازند. گل ها، آسمان، ابر و باد و مه و خورشید و فلک!

همه ی اینها مرا دلتنگ تر میکنند. به من بگو، آیا روزی برمیگردی؟ منتظرت باشم؟ یا که خیر...؟ برای همیشه رفته ای؟ و من هر روز به در چشم ندوزم؟ اگر نمیخواهی برگردی، بر نگرد. اما به من اطلاع بده. نمیخواهم به در چشم بدوزم و از انتظار جان بدهم، ژنرال!»