دریا.....

دریا.....

دریا مثل یک آدم است. گاهی عصبی هم چون توفان گاهی شاد هم چون موج های آرام گاهی خطرناک مثل افکارمان گاهی نجات دهنده از غم هایمان آرامش بخش مثل آسمان

یک شب، با باد تو خوانده بود. یک شب که تو بر دامنت می گریستی پرنده از تو می گفت موج از انبوه زخم نمک آب از تهی شدن اما کسی مرا به فصل تنهایی تو نخواند بود.

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیدا است! درین ساحل که من افتاده ام خاموش. غمم دریا، دلم تنهاست. وجودم بسته در زنجیر خو... نین تعلق هاست! خروش موج، با من می کند نجوا، که: هرکس دل به دریا زد رهایی یافت؟ که هرکس دل به دریا زد رهایی یافت...

مرا آن دل که بر دریا زنم، نیست! ز پا این بند خو... نین بر کنم نیست، امید آنکه جان خسته ام را، به آن نادیده ساحل افکنم نیست! به دریا می زنم شاید به سوی ساحلی دیگر مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر