چند حقیقت درباره دنیا !

دانشمندنا معتقدند در گذشته های بسیار دور، در زمان اولین دوره از حیات بر روی کره زمین، سیاره ی ما به جای رنگ سبز حالایش، به رنگ بنفش بوده است. آن موجودات زنده ی ریز احتمالاً از به جای کلروفیل، از مولکول های برای دریافت نور خورشید استفاده می کردند. این مولکول خاص آن ها را به رنگ بنفش درمی آورد. امروزه گیاهان از کلروفیل برای دریافت نور خورشید استفاده می کنند. این ماده بخش های آبی و قرمز نور خورشید را جذب می کند و بخش سبز رنگ آن را پس می دهد، به همین دلیل گیاهان سبز رنگ هستند. این امر برای بعضی دانشمندان گیج کننده است، چرا که بیشتر انرژی خورشید در بخش سبزرنگ که برای ما قابل مشاهده است، وجود دارد.

بدن ما مقادیری نور از خود ساطع می کند که میزان آن طی روز کم و زیاد می شود. محققان ژاپنی می خواستند درباره ی این نور اندک مرئی ای بدن مان از خود منتشر می کند، بیشتر بدانند. آن ها از دوربین های فوق حساسی استفاده کردند که می تواند حتی ذرات ریز نور را تشخیص دهند. دانشمندان از ۵ فرد ۲۰ و چند ساله دارای سلامت جسمی خواستند به مدت ۳ ساعت هر ۲۰ دقیقه یک بار با بالا تنه ی برهنه در یک اتاق کاملاً تاریک بمانند. نتیجه ی این آزمایش این بود که محققان پی بردند بدن مان درخشش اندکی دارد که میزان آن طی روز دستخوش تغییر می شود. این درخشش در حوالی ساعت ۱۰ صبح کمترین مقدار را دارد، در ساعت ۴ بعد از ظهر به اوج می رسد و پس از این ساعت رفته رفته محو می شود. درخشش بدن ما با ساعت درونی آن مرتبط است که احتمالاً دلیل آن تغییر میزان انرژی بدن مان طی روز است. و جالب تر اینکه درخشش صورت ما از بقیه ی نقاط بدن مان بیشتر است. شاید به این خاطر که صورت ما نور خورشید بیشتری دریافت می کند.

آیا می دانستید که میدان مغناطیسی زمین مانند ابرقهرمانی نطلبیده در زندگی روزانه ی ما است؟ این میدان مغناطیسی از ما در برابر توفان های خورشیدی با ذرات باردار مزاحمی که می توانند دستگاه های الکترونیک ما را دچار مشکل کنند، محافظت می کند. حتی تلفن های همراه مان هم برای مسیریابی به میدان مغناطیسی زمین اتکا دارند. میدان مغناطیسی زمین برای جو کره زمین همچون شنل یک ابرقهرمان عمل می کند. دانشمندان گمان می کنند مریخ زمانی جو خود را از دست داد که میدان مغناطیسی این سیاره نزدیک به ۳/۷ میلیارد سال قبل از فعالیت ایستاد.

در برخی کشورها برچسب های روی میوه ها و سبزیجات قابل خوردن اند. برای مثال، سازمان غذا و داروی آمریکا، قبل از عرضه ی میوه ها و سبزیجات در بازار، برچسب های آن ها را کنترل می کند تا مطمئن شود این برچسب ها در صورت تماس با مواد غذایی هیچ ضرری به آن ها وارد نخواهند کرد. البته آن ها می دانند که برچسب های روی میوه ها و سبزیجات خورده شوند، اما این برچسب ها از موادی درست شده اند که اگر برحسب تصادف خورده شدند، مشکل جدی ای ایجاد نکنند.