در باب میرایی

درود.به گفتمان امروز خوش اومدید.امروز میخوایم در رابطه با مرگ صحبت کنیم.قبلا به این موضوع پرداختیم،ولی خب اون بحث راجع به خود مرگ بود.اینبار بیشتر میخوایم راجع به تاثیر مرگ بر زندگی صحبت کنیم.آیا واقعا مرگ،غولیست که زندگی را به کام هر جنبنده ای زهر مار میکند؟آیا واقعا مرگ دلیلی بر پوچی زندگیست؟ آیامرگ به آن میزان نفرت انگیز است که باید کل سفر زندگی را برایش تباه کنیم؟

همه انسان ها در زندگی مسائلی را مهم میدانند.و اهمیت این مسائل باعث میشه که مردم به طور مداوم به این مهم ها فکر کنند.پول،سیاست،اقتصاد،هنر،فلسفه،روانشناسی،خودشناسی و همه آن چیز هایی که خودتان بهتر از من میدانید.این مسائل،حوزه های بسیار عظیمی هستند که هرکدام به نوبه ی خود باعث پیشرفت بشریت شده اند.اما به راستی که چرا ما اینقدر به این مسائل فکر میکنیم و به آن ها اهمیت میدهیم و با آنها زندگی میکنیم.مثلا،همین الان من چرا باید سعی کنم با نوشتن این متن چیزی که به نظرم خودم صحیح است را با عده ای دیگر به اشتراک بگذارم؟اصلا چرا باید فکر کنم؟خب درست است همین فکر کردن است که زندگی را میسازد و مقصود من این نیست که عمل بیخود و بی جهتیست،مقصود صرفا این سوال است که چرا آگاهی تا به این میزان مهم است؟

در پاسخ میتوان گفت این موضوع باعث تعالی یافتن انسان میشود.مثلا،کسی که وقت زیادی از روزش را صرف شناختن خود میکند،به تعالی بیشتر میرسد و بهتر میتواند زندگی کند.،نسبت به آن کسی که آنقدر درگیر پول شده که دیگر یادش رفته زندگی ای هم وجود دارد.مواردی که در اسلاید قبل ذکر شد،مواردی هستند که آگاهی یافتن در آنها باعث بهتر زندگی کردن میشود.کسی که روانشناسی میداند،مشکل روحش را بهتر می شناسد.کسی که فلسفه میداند،جهان را بهتر می شناسد و عادت به سوال کردن و بیشتر شناختن دارد.کسی که علم میداند،همواره در پی نتایج قطعی و معتبر است و تا چیزی ثابت نشود آن را باور نمیکند،در نتیجه تصورش از زندگی از خرافه به دور است.کسی که هنر میداند،جهان کثیف را بسیار بهتر میکند و زندگی را قابل تحمل میسازد و به همین ترتیب میتوان برای دلیل ارزش آگاهی در زندگی انسان دلایل منطقی ای پیدا کرد.

ما تمام آگاهی خود را مدیون مرگ هستیم.هر سوالی که میکنیم،هر کتابی که میخوانیم،هر قدم ارزش مندی که برای افزایش آگاهی میکنیم،بیرون از سایه ی مرگ ممکن نبود.شاید بپرسید ارتباطش چیست؟خب.بیایید یک آزمایش ذهنی انجام دهیم.چرخه ی زندگی را تصور کنید،و مرگ را از آن بردارید.تصور کنید انسان ها تا ابد خواهند زیست.حالا،همه چیز فرو می پاشد.انسان،مانند حیوانات زندگی خواهد کرد.در تصمیمی که یک حیوان میگیرد هیچ اثری از دور اندیشی دیده نمیشود.هر تصمیم،صرفا برای ایجاد لذت و آسودگی لحظه ای گرفته میشود و به هیچ عنوان عواقب این عمل در نظر گرفته نمیشود.در واقع انسان از همانجایی انسان شد که در تصمیماتش چاشنی دور اندیشی دیده شد.(این یک نظریه ی علمی نیست،صرفا یک دید فلسفیست)انسانی که هر کاری برای سیر کردن خود به طور لحظه ای میکرد،حالا دور اندیش تر شده بود و ابزاری میساخت که نیازش را در آینده نیز برطرف سازد.و این دور اندیشی زمانی به اوج رسید که انسان دریافت مرگ وجود دارد.از آنجا بود که سوالاتش،اساسی تر و سرکشانه تر شد و تنها چیزی که ذهنش را درگیر میکرد امیال حیوانی اش نبود.

حالا اگر همین انسان آگاه متوجه میشد که مرگی در کار نیست، زندگی اش همانگونه خواهد بود.تصمیماتش به شدت کوته فکرانه خواهد بود و ذره ای از تفکر عمیق در آن دیده نخواهد شد. البته باید به او حق هم داد.چرا که او تا ابد وقت دارد.میتواند تا هر زمان که دلش خواست زندگی کند و نگران اینکه زندگی اش بد پیش میرود نباشد.به هر حال،او تا ابد وقت دارد و هر زمان خواست میتواند به شکلی که به نظرش شرافتمندانه هست زندگی کند و باز هم تا ابد وقت خواهد داشت..در چنین جهان پوچی،مسائلی مانند فلسفه و علم برای هیچکس مهم نیست و ذهن هیچ جانی را درگیر نمیکند.اگر هم بکند،انسان فکر کردن به آن را پشت گوش خواهد انداخت.خب مشخصا چون تا ابد وقت دارد و نمی خواهد ذهنش توسط چنین مسائلی مخدوش شود.او تا ابد فرصت دارد فکر کند.در واقع،مرگ بزرگترین لطفیست که در حق انسان شده است.

زندگی،ناهنجاری کوچکی بین دو ابدیت است.قبل از تولد و بعد از مرگ.این دو سیاهی هایی ابدی هستند:یکی ازلی است و دیگری ابدی.و جالب اینجاست که سیاهی اول هیچکس را نگران نمیکند.این سیاهی دوم است که همه را به وحشت وا می دارد.در واقع بعد از مرگ،همان جایی خواهیم بود که قبل از تولد بودیم.در واقع اصلا جایی نخواهیم بود،چون دیگر وجود نداریم.اگر به مردم بگویید قبل از تولد وجود نداشتید زیاد علاقه نشان نمیدهند،اما اگر به آنها بگوئید که بعد از مرگ وجود نخواهی داشت،وحشت میکنند،مخالفت میکند و مدعی را یک (کوته فکر)خطاب میکنند.عجیب است.و اما زندگی،آرامش ابدی ما را میخراشد و باعث میشود مدتی را با پریشان حالی سپری کنیم،هر چقدر هم که آرامش داشته داشته باشیم.شاید زندگی از همان ابتدا یک اشتباه بود.یک اشتباه خوب.

ولی خب این به این معنی نیست که ما باید بیخیال زندگی شویم.بر عکس،حالا که ما را وسط این هرج و مرج رها کردند،ما باید این واقعه را در آغوش بکشیم و آن را طی کنیم.طوری که دوست داریم زندگی کنیم و بیندیشیم.ولی خب در این میان مرگ اندیشی،نه تنها نشانه ی افسردگی نیست،بلکه بسیار به بهتر شدن زندگی کمک میکند و انسان را مجاب میکند تا تصمیمی را از روی ترس یا ضعف نگیرد.ولی در مقابل،زیاده روی در این عمل هم واقعا زندگی را به کام انسان تلخ میکند.بیایید زندگی کنیم‌ حتی با پذیرش این نکته که شاید کل وجودیت ما یک اشتباه بوده باشد.چرا که به هر حال تفاوتی ندارد،زیبا زندگی کردن دقیقا به میزان مردن زیباست و اگر زیبا زندگی نمیکنیم،باید برای این مهم تلاش کنیم.چرا که شانه خالی کردن،هم زیبایی زندگی را نابود میکند،هم زیبایی مردن را

ممنون که تا آخر با من همراه بودید.نظر شما در این باره چیه؟خوشحال میشم نظراتتون رو بخونم.امیدوارم روز خوبی داشته باشید،تا یه گفتمان دیگه،خرد یار و نگهدارتون❤