تاریخچه بیسکوییت

بیسکویت هم مثل بسیاری از به آشپزخانه رم باستان برمی‌گردد. این خوراکی خوشمزه از قضا خیلی اتفاقی کشف شد. در آن زمان که نان را در تنور می‌پختند برای این‌که مطمئن شوند تنور حسابی گرم شده یک تکه خمیر کوچک داخل تنور می‌افتادند و بعد از پخت نان این تکه خمیر هم حسابی برشته و خوش طعم شده بود. بعدها که شکر و کاکائو و سایر چاشنی‌ها وارد صنعت آشپزی شدند این تکه خمیر برشته هم رنگ و لعاب خوشمزه‌تری به خودش گرفت. در قرن نوزده میلادی بود که اروپایی‌ها با شکرهایی که از خاورمیانه با کشتی می‌آمد شیرینی کوکی پختند که یک جور بیسکویت خوشمزه با انواع مغزها و گاهی کاکائو بود. کلمه بیسکویت از دو واژه لاتین bis cotus گرفته شده یعنی شیرینی که دو بار پخته شده است.

در واقع بریتانیایی‌ها به کوکی «بیسکوییت» می‌گویند درست مثل ایتالیایی‌ها و معنی آن شیرینی است که دو بار پخته شده است. این در حالی است که از قرن ۱۵ میلادی خوردن «پنکیک» را شروع کرده بودند. یک شیرینی که با شیر، آرد و تخم مرغ پخته می‌شود و برای جشن عید پاک جز شیرینی‌ها محبوب و پرطرفدار بود.در قرن نوزدهم با حلول انقلاب صنعتی، تولید انبوه کیک، بیسکویت و ژله آغاز شد. در همان زمان بسیاری از کیک های جدید و امروزی اختراع شدند. در قرن نوزدهم مردم شروع به خوردن کیک تولد کردند. کیک‌های مشهور Battenberg در قرن نوزدهم اختراع شد. پای دونات‌ هم از قرن نوزدهم به شیرینی فروشی‌ها باز شد.

شاید برای‌تان جالب باشد که بدانید ریشه نخستین شیرینی‌ها به ایران باستان برمی‌گردد. اگر بخواهیم در مورد تاریخچه شیرینی پزی در ایران باستان صحبت کنیم به یک نوع کیک به نام «لاویش» می‌رسیم که در زمان امپراطوری ایران باستان در قرن هفتم میلادی پخته می‌شد و بسیار محبوب بود. کوکی، کیک‌های خشک و شیرینی‌های فینگر فودی که همه بر پایه آرد مثل آرد برنج یا آرد شیرینی‌پزی و با کره، تخم‌مرغ و شکر و … درست می‌شوند از جمله شیرینی‌های مشترک در سرتاسر دنیا هستند.

در دوران هخامنشی «جو» مهم‌ترین ماده غذایی در سبد غذای مردم بود که به طرق مختلف از آن استفاده می‌کردند. دلیل استفاده از جو سختی و دشواری کاشت و برداشت گندم بود. ایرانیان باستان «جو» را نیم‌کوب کرده و با میوه و شیر مخلوط می‌‌‏کردند و به صورت حریره می‌‌‏خوردند؛ یا آن را آرد می‌‌‏کردند و نان و شیرینی می‌‌‏پختند.

شیرینی پزی در اروپا قدمتی کمتر از آسیا دارد. قرن‌ها بعد از آسیا پای عسل به اروپا باز شد و شکر دیرتر از عسل وارد عرصه صنایع غذایی و شیرینی‌پزی اروپا شد. همچنین در دستورهای آشپزی دوره رنسانس مربوط به قرن ۱۴ میلادی در ایتالیا دستور پخت انواع و اقسام شیرینی، بیسکویت و کوکی آورده شده است. اواخر قرن چهاردهم میلادی، ویفرهای کوچک پر شده با کرم‌های مختلف در خیابان‌های پاریس فروخته می‌شدند. هنوز هم مشهورترین قنادها و شیرینی‌پزهای دنیا فرانسوی‌ها هستند و حتی صاحب مشهورترین شیرینی فروشی دنیا در کشور استرالیا هم یک فرانسوی است. در قرون گذشته قنادها، شیرینی‌ها را روی هیزم درست می‌کردند. انواع کیک را هم اروپایی‌ها وارد صنعت شیرینی‌پزی کردند. اگر چه به عقیده باستان‌شناسان نخستین کیک‌ها به دوره دوران باستان برمی‌گردد اما نخستین کیک‌های اسفنجی در قرن ۱۸ میلادی پخته شد و در ابتدا برای پف کردن کیک فقط از تخم‌مرغ استفاده می‌کردند. در سال ۱۸۵۰ بیکینگ پودر برای پف کردن کیک وارد صنعت شیرینی‌پزی شد.

در کتب تاریخی آمده زمانی که شاهان هخامنشی می‌خواستند از کاخ تابستانی (شوش) به تخت جمشید یا برعکس بروند خدمه کاخ به قنادان دستور می‌داند که پیش از ورود شاه به کاخ، نان و شیرینی را حاضر کنند. به این ترتیب غذای اصلی مردم در دوران هخامنشی علاوه بر گوشت و نان و سایر غذاهای معمول، شامل انواع شیرینی کلوچه هم بوده است. جالب است بدانید که ایرانیان باستان زنبور عسل پرورش می‌دادند و انجیر و خرما هم جز برنامه غذایی مردم و البته از جمله مواد اساسی برای پختن انواع شیرینی بودند. ایرانیان باستان بز هم پرورش می‌دادند و از شیر آن برای پختن شیرینی و البته درست کردن دوغ و ماست استفاده می‌کردند.