بازگشت ابدی

سلام دوستان.امروز میخوایم در رابطه با فرضیه ی بازگشت ابدی صحبت کنیم.این فرضیه،فرضیه ی بسیار عجیبیه و هنگام فهمش،عده ای بسیار خوشحال میشن،و عده ای بسیار ناراحت.

پایه و اساس این فرضیه،زمانه.زمان که ازلی{بدون آغاز}و ابدی{بدون پایان}است.البته زمان یک مفهوم انتزاعی است و نمیتوان آن را به صورت یک خط که اتفاقات مختلف روی آن میفتند در نظر گرفت.و اینکه زمان همیشه یکسان نیست و بنا به قانون نسبیت انیشتین،در شرایط مختلف تغییر میکند.به هر حال،نمیتوان برای زمان یک نقطه ی آغاز و یک نقطه ی پایان در نظر گرفت.زمان همواره وجود دارد.

در مقابل،جهان و منابع سازنده ی آن،محدود و فانی هستند و میتوان برای آن نقطه ی آغاز و نقطه ی پایانی در نظر گرفت.اگر گذاره ی قبل را بپذیریم،در آن صورت کل کیهان یک نقطه ی غیر قابل دید در زمان خواهد بود.که خب میتوان گغت منطقی به نظر نمیرسد.

اینجاست که قضیه جالب میشود.با پذیرفتن گزاره های پیشین فقط یک حالت برای ازلی و ابدی بودن زمان میتوان در نظر گرفت.بیایید یک آزمایش ذهنی انجام دهیم.در ذهنتان،تا ازل به عقب بازگردید.چه میبینید؟خب اگر از اتدای بینگ بنگ هم وجود داشتید،بالاخره این سفر در نقطه ای پایان میپذیرد و این مخالف تعیف ازل است.در نتیجه،مجبور میشوید به آخرین لحظه ی اتفاق افتاده بازگردید و دوباره تا ابتدای بیگ بنگ پیش بروید و اینکار را تا ابد تکرار کنید تا تعریف ازل و ابد پیمال نشود.

ما به اسم آزمایش ذهنی این کار را اجام دادیم ولی بر اساس این نظریه،کاری که ما کردیم خود واقعیت بود.یعنی چه؟خب طبق این فرضیه کل اتفاقات کیهان،تا ابد اتفاق خواهند افتاد و اگر تا ابد جلو برویم،تا ازل نیز عقب برگشته ایم یعنی کل اتفاقات کیهان قبلا اتفاق افتاده است!یعنی همین الان که من این کلمات را تایپ میکنم،قبلا بینهایت بار این کار را کرده ام و بعد از این هم بینهایت بار این کار را خواهم کرد!

البته به هیچ عنوان منظور این نیست که انسان در زندگی اختیار ندارد،چرا دارد.مانند این که بیشمار آینه را به طوری که تصویر هم را بازتاب دهند رو به روی هم بگذارید و در مقابل یکی از آنها کاری انجام دهید.آن کار شما بیشمار بار بازتاب داده خواهد شد.

و اینکه طبق این فرضیه،به هیچ عنوان انسان جاودانه نیست،بلکه این لحظه است که جاودانه است وتا ابد تکرار میشود و نه خود انسان.مانند مثال قبل،دیگر نمیتوان ادعا کرد آن بازتاب ها خود انسان است.

چرا گفتم بعضی از شنیدن این فرضیه بسیار خوشحال میشوند و بعضی بسیار غمگین؟خب مشخص است شخصی که در تمام عمرش کار هایی که به او تحمیل شده اند را میکند وهیچگاه فرصت زیستن آن زندگی نازیسته ای که از درون فشار می آورد را به خود نمیدهد،هنگامی که میفهمد آن فشار استخوان شکن تا ابد وجود خواهد داشت،افسرده میشود.در مقابل جان های آزاده ای که {شدند،آنکه هستند}بسیار خرسند خواهند شد که لحظات آزادی ابدی اند.

مشخصا انتخاب هایمان هنگامی که آگاهیم لحظه جاودانه است بسیار بهتر خواهند بود.امیدوارم همه ی ما،به شادی برسیم.هنگامی که میفهمیم هر لحظه ی زندگی جاودانست.ممنون که تا اینجا همراه من بودید،خرد یار و نگه دارتون.