به زودی می‌خوام رمانی که تازه دارم مینویسم رو تو تستچی پست کنم. مقدمه: تاریکی... آغاز همه چیز است. جایی که سکوت در آن خانه دارد و همه رازها در اعماقش پنهان شده‌اند. مکانی امن، اما پیچیده، جایی که حتی ذهن خسته در آن آرام می‌گیرد و فکرها در سایه‌ها سرگردان‌اند. از دل همین تاریکی است که هر چیز، حتی نوری خاموش و نامشخص، می‌درخشد؛ نوری که شاید همه‌چیز را تغییر دهد یا شاید فقط سایه‌ها را بیشتر نمایان کند. زندگی از همین تاریکی آغاز می‌شود. و حتی داستان من... رمان«Nebulys»––از S.H.M

امروز با یک جمله از یک رمان آنلاین مواجه شدم و با خودم گفتم به اشتراک بگذارمش: در دنیا دو نابینا هست! یکی تو، که عاشق شدنم را نمی‌بینی و یکی من، که به جز تو کسی را نمی‌بینم..!

آزادی بدون مرز، یعنی بی‌عدالتی. اگر هرکس هر کاری که دلش خواست انجام بده، دیگر نه حقی برای دیگران باقی می‌مونه و نه امنیتی برای جامعه. خواست‌های انسان‌ها همیشه در تضادن؛ یکی می‌خواد دزدی کنه، یکی بی‌قانون رانندگی کنه، یکی به دیگران آسیب بزنه،یکی هم میخواد کلاهبرداری کنه... اینجاست که قانون، مرز و هنجار اجتماعی معنا پیدا می‌کنه. نه برای محدود کردن انسان، بلکه برای محافظت از کرامت انسان. آزادی واقعی، در سایه‌ی مسئولیت و نظم شکل می‌گیره..!

زن و مرد، نه رقیب، نه برتر… مکمل‌اند. مرد، جسم است؛ استوار، حرکت‌آفرین، محکم. زن، روح است؛ لطیف، جان‌بخش، معنا دهنده. جسم بدون روح، بی‌حرکت است؛ و روح بدون جسم، بی‌اثر. هر کدام برای مسیر خاصی آفریده شده‌اند، و در آن مسیر، بی‌نظیر و کامل‌اند. نه زن بالاتر است، نه مرد برتر؛ کمال، در کنار هم بودن این دو معنا می‌گیرد. و خدا از همین دوگانگی، وحدتی آفرید که به نام "انسان" شناخته می‌شود.

میدونین گاهی با خودم فکر میکنم زندگی هنوز ادامه دارد و در مسیر آن افرادی می آیند و می‌گذرند، برخی می آیند و می‌مانند و گاهی آنهایی که از قبل مانده بودند می روند. کسی را نمی شود به زور نگه داشت، رفتنی می‌رود حال امروز یا فردا، و در عوض نگه داشتن افراد رفتنی باید قدر دان آن کس باشیم که بدون خواستن چیزی آن گوشه ساکت مانده است و در اوج بی کسی همه کس ما میشود.حقا که اگر بگزاریم رفتنی ها بروند و قدر ماندنی ها را بدانیم، زندگی ساده تر و لبریز از آرامش خواهد بود..! 🤍