در سکوت خاموش، صدایی پنهان نفس می‌کشد... واژه‌هایی که در دل آرام گرفته‌اند، اما هرگز بر زبان نمی‌آیند. چشم‌ها، آن آینه‌های بی‌صدای روح، در تاریکی می‌درخشند و جهان‌های پنهان درون را آشکار می‌کنند. زیرا حقیقی‌ترین راه شناخت دیگری در ملاقات نگاه اوست... نگاهی که پنجره‌ی روح را می‌گشاید، آنجا که هزاران داستان ناگفته، چون ستارگان در شب جاری‌اند.

همه با دلی پاک به این جهان می‌آیند!اما در گذر زمان روحشان ناتمام و زخمی می‌شود.بخاطر آدم های اطرافشان راه را گم میکنند چون انها باید پناه باشند، و نبودند و سایه ای بودند برای پوشاندن راه! افرادی که جای سنگر تیر بودند و جای چراغ،تاریکی! انسان، در ژرفای وجودش، تنها یک نیاز دارد: فهمیده شدن… و دوست داشته شدن، بی‌هیچ شرطی. اما بخاطر ترس، قضاوت، تفاوت و خودخواهی، نقاب می‌سازند،و عشق، تنها نوری‌ست که آن‌سوی نقاب‌ها را می‌بیند.خطا همیشه هست،اما بازگشت همیشه ممکن است؛اگر دل، هنوز بخواهد که خوب باشد.

امروز با یک جمله از یک رمان آنلاین مواجه شدم و با خودم گفتم به اشتراک بگذارمش: در دنیا دو نابینا هست! یکی تو، که عاشق شدنم را نمی‌بینی و یکی من، که به جز تو کسی را نمی‌بینم..!

آزادی بدون مرز، یعنی بی‌عدالتی. اگر هرکس هر کاری که دلش خواست انجام بده، دیگر نه حقی برای دیگران باقی می‌مونه و نه امنیتی برای جامعه. خواست‌های انسان‌ها همیشه در تضادن؛ یکی می‌خواد دزدی کنه، یکی بی‌قانون رانندگی کنه، یکی به دیگران آسیب بزنه،یکی هم میخواد کلاهبرداری کنه... اینجاست که قانون، مرز و هنجار اجتماعی معنا پیدا می‌کنه. نه برای محدود کردن انسان، بلکه برای محافظت از کرامت انسان. آزادی واقعی، در سایه‌ی مسئولیت و نظم شکل می‌گیره..!

زن و مرد، نه رقیب، نه برتر… مکمل‌اند. مرد، جسم است؛ استوار، حرکت‌آفرین، محکم. زن، روح است؛ لطیف، جان‌بخش، معنا دهنده. جسم بدون روح، بی‌حرکت است؛ و روح بدون جسم، بی‌اثر. هر کدام برای مسیر خاصی آفریده شده‌اند، و در آن مسیر، بی‌نظیر و کامل‌اند. نه زن بالاتر است، نه مرد برتر؛ کمال، در کنار هم بودن این دو معنا می‌گیرد. و خدا از همین دوگانگی، وحدتی آفرید که به نام "انسان" شناخته می‌شود.

میدونین گاهی با خودم فکر میکنم زندگی هنوز ادامه دارد و در مسیر آن افرادی می آیند و می‌گذرند، برخی می آیند و می‌مانند و گاهی آنهایی که از قبل مانده بودند می روند. کسی را نمی شود به زور نگه داشت، رفتنی می‌رود حال امروز یا فردا، و در عوض نگه داشتن افراد رفتنی باید قدر دان آن کس باشیم که بدون خواستن چیزی آن گوشه ساکت مانده است و در اوج بی کسی همه کس ما میشود.حقا که اگر بگزاریم رفتنی ها بروند و قدر ماندنی ها را بدانیم، زندگی ساده تر و لبریز از آرامش خواهد بود..! 🤍