با اون چشم‌هات به من نگاه نکن، چشمات منو به لرزه میندازه. و از پا در میاره

و ما دقیقا چی بودیم؟ بهم بگو که ما فقط دوست نبودیم‌. این خیلی منطقی نیست

دوستش دارم، آرام و بی‌صدا، شبیه نسیمی که بی‌آنکه دیده شود، دل شاخه‌ای را می‌لرزاند. اما ترسی در من خانه کرده، از آن جنس ترس‌هایی که نام ندارند، فقط در سینه می‌چرخند و شب‌ها را بی‌خواب می‌کنند. ترس از نرسیدن، از دور شدن، از فراموش شدن… و این عشق، همین دوست داشتن ساده اما عمیق، در برابر آن ترس، مثل شمعی‌ست در دل طوفان. هنوز می‌سوزد، هنوز روشن است… اما لرزان.

"عشق فرق داره، کی ازش زنده بیرون اومده؟‌ اوه؛ نجاتم بدین..."

به جز خیال وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست دارانش