آه ای یقین گمشده ای ماهی گریز در برکه های آینه لغزیده تو به تو! من آبگیر صافی ام ، اینک ! به سحر عشق؛ از برکه های آینه راهی به من بجو!

تو دروغی دروغی دلاویز تو غمی، یک غم سخت زیبا. بی بها مانده عشق و دل من می سپارم به تو عشق و دل را که تو خود را به من واگذاری

به جز خیال وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست دارانش

‌ بوسـﮥ هايت را لای ابر ها پیچیده‌ام وقتی آسمان گریه کند ، خاک باران خواهم شد

نمی‌آید به چشمم هیچ‌کس غیر از تو این یعنی به لطف عشق تمرین می‌کنم یکتاپرستی را