خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان کاین شب دراز باشد بر چشم پاسبانان بر عقل من بخندی گر در غمش بگریم کاین کارهای مشکل افتد به کاردانان دلداده را ملامت گفتن چه سود دارد می‌باید این نصیحت کردن به دلستانان دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوش رو تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان من ترک مهر اینان در خود نمی‌شناسم بگذار تا بیاید بر من جفای آنان

ماهی لب‌بسته خون در دل کند قلاب را...

🖇♥ ما میگیم نگران نباش من همیشه پیش توام ولی #سعدی میگه: *"دیده‌ی سعدی و دل همراه توست تا نپنداری که تنها می‌روی..."*

در آن نفس که بمیرم، در آرزوی تو باشم...

چون ز من خالی بماند جای من گر تو هم راهم نباشی وای من

➰ بگیر از من این هر دو فرمانده را «دل عاشق» و «عقل درمانده» را اگر عشق با ماست، این عقل چیست؟ بکش! هم پدر هم پدرخوانده را...

غير او را رانده ام از پيش خود اما نكرد از حساب ديگران يك دم حسابم را جدا

یک جرعه چشاندی به من از عشقت و مستم یک جرعه دیگر بچشان مست‌ترم کن...

به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل چه سان گنجایمش در سینه تنگ؟

بود رفیق کهن چون می کهن، زنهار! که از رفیق و می تازه سر گران نکنی گر ازدیاد محبانت آرزوست، بکوش که امتحان‌شده را دیگر امتحان نکنی...

🖇♥ #مولوی فرموده: *کار دلم به جان رسد، کارد به استخوان رسد، ناله کنم، بگویدم: «دم مزن و بیان مکن!»* این هم یکی از عجایب راه عشق. جان بر لب آمده را، رخصت ناله‌ای نمی‌دهند. و عالیجناب #سعدی نیز در همین مضمون: می‌زد به شمشیر جفا، می‌رفت و می‌گفت از قفا: *«سعدی بنالیدی ز ما، مردان ننالند از الم!»* و به تعبیر خواجه‌ی شیراز: *«ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی!»*

کاری به کار عقل ندارم ، به قول عشق کشتی شکسته را چه نیازی به ناخدا؟! گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟!

💭 ای دوست شاد باش که شادی سزای توست این گنج، مزد طاقت رنج‌آزمای توست صبح امید و پرتو دیدار و بزم مهر ای دل بیا که این همه اجر وفای توست