بزرگترین اشتباهم این بود که شروع کردم به تصور کردن تمام لحظات زندگیم با افراد خیالی درون ذهنم. حال در هر لحظه از زندگیم احساس دلتنگی دارم. دلتنگی برای افرادی که وجود ندارند و خاطزاتی که هنوز ساخته هم نشده اند.

وای.. خواب هایم مرا زنده نگه میدارند و حسرت زندگی کردن در رویاهایم مرا میکشد. هم لذت و هم دردآور است. چه باید کرد که در این زندگی کوچک و بیرنگ زندانی شده ام و زندگی باز و رنگارنگ را فقط تماشا میکنم. تحملش سخت است اما من به ذره شادیم در خواب و رویا راضی هستم که اگر همین را هم نداشتم تا به حال جان داده بودم.