میگویند مردم نمیتوانند دلتنگ چیزی شوند که هرگز نداشته اند. پس بگو به من که چطور هر روز دلتنگ تو میشوم.

تحمل کردن تمام این صحبت های نا محدود با خودت کمی سخت است میدانید. برای همین گاهی اوقات تلاش میکنم با کسی صحبت کنم. ولی ایده وحشتناکی بود جدی میگویم. بهتر است دیگران را وارد این بحث ها نکنید که تنها اتفاقی که میوفتد این است که با لبخندی ترحم انگیز به شما خیره میشوند و حرف هایتان را تکذیب میکنند و در دل هایشان از صحبت کردن با شما منزجر میشوند. حداقل این چیزی بود که برای من اتفاق افتاد..پس بعد از آن از هرگونه صحبتی به جز حرف های سطحی روزمره با دیگران دوری کردم که چه بسا سخنان سطحی تمامی ندارند.

من آدم سازگاری هستم. کنار آمده ام. به غیر از آن مشکلات دیگری هم دارم میدانید. آنطورکه دیگران نشان میدهند دنیا جای زیبایی نیست. مثل این میماند که دیگران یک دنیای پر از کپک فساد متروک و آشغال را با عینک های آبنباتیشان میبینند. منم یک عینک آبنباتی دارم. ولی هر از گاهی از چشمم میوفتد.و وقتی عینک بیوفتد برای همیشه گم میشود. عینک من گمشده. و متاسفانه در این مسائل حافظه خوبی دارم و چهره دنیا را کاملا به خاطر دارم. چقدر بد. آرزو دارم آلزایمر داشتم.اگر داشتم قطعا شاد تر بودم...

بزرگترین اشتباهم این بود که شروع کردم به تصور کردن تمام لحظات زندگیم با افراد خیالی درون ذهنم. حال در هر لحظه از زندگیم احساس دلتنگی دارم. دلتنگی برای افرادی که وجود ندارند و خاطزاتی که هنوز ساخته هم نشده اند.

وای.. خواب هایم مرا زنده نگه میدارند و حسرت زندگی کردن در رویاهایم مرا میکشد. هم لذت و هم دردآور است. چه باید کرد که در این زندگی کوچک و بیرنگ زندانی شده ام و زندگی باز و رنگارنگ را فقط تماشا میکنم. تحملش سخت است اما من به ذره شادیم در خواب و رویا راضی هستم که اگر همین را هم نداشتم تا به حال جان داده بودم.