سرانجام با تمام تکه های شکسته ی گذشته‌ام کنار آمدم و دراین بین، بخشیدن خودم نخستین قدم برای پشت سرگذاشتن اون خاطره بود...

یه شب بود، اما انگار یه عمر گذشت برف همه‌چیو پاک کرد، جز اون لحظه‌ی آخر....

+ با آن همه بحران چگونه زنده ماندید؟ - رویا می بافتیم.

او به شلوغی های زندگی و دغدغه های هم نسلانس تعلقی نداشت ؛ روح او تکه ای از دشت های باز، دریاهای بی مرز و آسمان های روشن بود.

اکنون به نظر میرسد صبورتر شده ام اما چراغی در من خاموش شد که دوست داشتم تا ابد روشن بماند.

"بعضی دردها نه درمان دارن، نه دلیل... فقط یاد گرفتن چطور نفس بکشی باهاشون."

"سکوت بعضیا فریادیه که سال‌ها توی گلوشون گیر کرده."

"غمگین ترین جای مجسمه لبخندیست که با چاقو تراشیده شده"

"سبز کجا بود خاکستری شدیم"

خداحافظی‌های واقعی آن‌هایی نیستند که با کلمات تمام می‌شوند، بلکه آن‌هایی هستند که قلب‌ها از هم جدا می‌شوند، حتی وقتی که هنوز کنار هم ایستاده‌ایم.

یکی از غم‌انگیزترین چیزها در زندگی، از دست دادن افرادی است که دوستشان داریم، چه از طریق فاصله، چه گذر زمان، و چه مرگ. گاهی اوقات، آدم‌ها در زندگی‌مان می‌آیند و برای مدتی کنارمان می‌مانند، اما سرنوشت طوری رقم می‌خورد که راه‌های‌مان از هم جدا شود. خاطراتشان در ذهنمان می‌ماند، لبخندهایشان را به یاد می‌آوریم، اما حضورشان را نداریم. این دلتنگی، این خلأی که در قلبمان ایجاد می‌شود، یکی از تلخ‌ترین احساساتی است که انسان می‌تواند تجربه کند.

نوستالوژی چیست؟ نوستالژی به احساسی گفته می‌شود که هنگام یادآوری خاطرات گذشته، مخصوصا لحظات شیرین و دوست‌داشتنی، به وجود می‌آید. این حس معمولا ترکیبی از شادی و دلتنگی است و ممکن است باعث شود که فرد آرزو کند به آن زمان‌ها برگردد.

"میرسد روزی که بی هم می‌شویم" "یک به یک از جمع هم کم میشویم" "میرسد روزی که ما در خاطرات موجب خندیدن و غم میشویم" "گاه گاهی یاد مان کن ای عزیز " "میزسد روزی که بی هم میشویم"

کلمات می‌توانند جراحتی عمیق‌تر از هر زخمی به دل بزنند، زیرا در سکوت ذهن باقی می‌مانند و هیچ‌وقت درمان نمی‌شوند!

"تنهایی مانند یک دریا است که هرچه بیشتر غرق می‌شوی، کمتر به ساحل نزدیک می‌شوی"

امید گاهی مانند یک ستاره است که در دل آسمان تاریک می‌درخشد، اما همیشه دورتر از دسترس ماست...