«تفاوت، گوهری در صدف وجود توست. بگذار آرزوهایت، پرواز اندیشه‌هایت باشند؛ زیرا این جهان هنوز تاب شنیدن نغمه‌های ناب تو را ندارد.» ساده‌اش: "برخی افکار و عقاید بهتر است گفته نشوند، زیرا ممکن است آشوبش به اندازه مبارزه‌ای حماسی باشد. جهان هنوز آماده شنیدن تمام افکارت نیست، برای برخی چیزها به زمان نیاز است. و تو، تا زمان مناسب سکوت خواهی کرد."

"زمین، نقره‌فام مهربان آسمان، نه به درخشندگی خورشید، و نه به آرامشی ماه. زمین، هم‌زمان مهربانی طبیعت و قدرت حیات، یه خالق شگفت‌انگیز زیبایی و زندگی. زمین، پناهگاه ما، و سرزمینی که به همه، آرامش و زندگی می‌دهد. و این زیبایی نهفته، به‌راستی بی‌نظیر است."

"ماه را دیده‌ای؟ همه او را دوست می‌دارند، آرام و نقره‌فام، محبوب دل‌ها. اما خورشید چه؟ سوزان و پرقدرت، کمتر کسی او را می‌خواهد. گویی تبهکاران و قهرمانان نیز چنین‌اند؛ قهرمانان، ماه درخشان و پرطرفدار، و تبهکاران، خورشیدی که با سوزاندن خود، روشنایی ماه را بیشتر می‌کند. کسی خورشیدی را که می‌سوزاند نمی‌خواهد، همانند ملکه‌ای که قدرتش نادیده گرفته شده است."

"ما، آن‌هایی که در برابر وحشتناک‌ترین و رقت‌بارترین صحنه‌ها، بی‌تفاوت می‌مانیم، آن‌هایی که نقاب قاطعیت و خودخواهی بر چهره می‌زنیم و خودمان را به چشم دیگران، رئیس بی‌رحم و طماع می‌نماییم، اما با چهار قطره اشک، فرو می‌ریزیم. آه، شانس، مایه‌ی رنج و بی‌قراری ماست. نقشه‌ای پیچیده از احساسات سرکوب‌شده و ناله‌های خاموش، در پس پرده‌های استواری و بی‌اعتمادی."

در میان پیچیدگی‌های سرنوشت، جایی که خواسته‌هایمان به واقعیت بدل نمی‌شوند، درمی‌یابیم که همه‌چیز تحت کنترل ما نیست. ما خود را نویسندگان سرنوشت می‌دانیم، غافل از آنکه دیگران، با اعمال پست، نفرت‌انگیز و حسادت‌آمیزشان، مسیر زندگی‌مان را دگرگون می‌کنند. جامعه‌ای که هنوز نیاموخته حق دخالت در سرنوشت یکدیگر را ندارد و این است تراژدی همیشگی ما.

در دل سیاهی بی‌کران، زمانی خورشید و ستاره، هم‌خانه بودند. نوری واحد، عشقی یکپارچه. اما سرنوشت، رقص جدایی را نواخت. خورشید، حاکم روز شد و ستاره، نگهبان شب. اکنون، این دو یار دیرین، در دو سوی آسمان، دلتنگ دیدار، سوسو می‌زنند. هر طلوع، یادآور وصالی گمشده و هر غروب، نجواگر فراقی ابدی‌ست.

قهوه‌ای، رنگ زمین خفته‌ی زیر آسمان آبی، رنگ برگ‌های پاییزی، که در آغوش باد می‌سرند. رنگ آرامش دشت بی‌کران، رنگ سکوت کوه‌های بلند، که در دل ابرها می‌خندند. رنگ عشق خاموش، که در چشمان عاشقان می‌تابد. قهوه‌ای، رنگ خاطره‌هاست، که در دل زمان می‌ماند.

من هرگز طعم شیرین و سوزان عشق عاطفی را نچشیده‌ام، و اعتراف می‌کنم که دلم برایش تنگ نشده است. در خلوت تنهایی، آرامشی یافته‌ام که در هیاهوی یک رابطه نمی‌توان یافت. قلبم آزاد است از بند وابستگی، و ذهنم رها از دغدغه‌های یک شریک. این انزوا، نه یک کمبود، بلکه یک انتخاب آگاهانه است؛ انتخابی برای زیستن در یگانگی کامل با خویشتن. من در این تنهایی، خود را یافته‌ام!