مهم نیست چقد آدما دوسم نداشته باشن و بنظرشون ترسناک باشم همین که گربه‌ها ازم نترسن کافیه

She knows i love her But i love her more then she knows

تو فکر میکنی که منم مثل بقیه بلاخره یه روزی ولت میکنم، ولی لعنتی من تاحالا انقد عاشقه کسی نبودم.

روح ما از هرچه ساخته شده باشند،‌ روح من و او یکی است.

درسته تنهایی قشنگه و میشه باهاش کنار اومد و لزومی نداره حتما تو رابطه باشی اما داشتن آدمی که وقتی یه اتفاق خوب میوفته واسش تعریف کنی و با شنیدن روزمرگیات ذوق کنه خیلی قشنگ تر از تنهاییه.

من دوستت نداشتم؟من حتی وقتی داشتم از خستگی میمردم، میگفتم خوابم نمیاد تا بیشتر با تو حرف بزنم.

خنده هامو نبین ؛ تو مغزم با ی چیزایی میجنگم که اگ ببازم شاید دیگه نباشم.

وقتی یه نفر دوستون داشته باشه علاوه بر اینکه نمیره،شمام بخواید برید اجازشو بهتون نمیده.

ونگوک تو نامه‌ای به برادرش مینویسه:با من طوری رفتار کردند، که انگار قلب ندارم.

یه روز قراره دلت برای پیامای حوصله سر بر من، زنگ زدنای یهوییم، مودی بودنم و بیشتر از همه برای جوری که من بهت اهمیت میدادم تنگ بشه.

- دلم به کلبه‌ی چوبی میخواد وسط یه جنگل مه گرفته؛ با صدای نم بارون، آتیش روشن، پنجره‌های بخار کرده، با یه لیوان قهوه، آهنگای قفلیم و کتابام:))🧺✨🌲

من،همان کسی هستم که حتی لیاقت نفس کشیدن را ندارم...

او داشت قبر مرا میکند و من نگران زخمی شدن دستانش بودم...

یادش نداده بودند که وقتی غمگین است حرف بزند و چیزی بگوید؛ همیشه گوشه ای تنها و ساکت می‌ماند و احساساتش را مخفی میکرد.

بهم پیام بده و باهام حرف بزن، به اندازه تمام آدمایی که حوصلشونو ندارم، حوصله ی تورو دارم.

من او را دوست داشتم، نه از روی نادانی، نه از سر هوس؛ دوستش داشتم چون روحم به بخشیدن معنا می‌داد، نه به داشتن. و این، تراژدی عشق‌های انسانی‌ست: ما عاشق می‌شویم، نه برای تصاحب، که برای کامل کردن چیزی در خودمان. و گاهی، آدمی که انتخاب می‌کنیم، تنها آینه‌ای‌ست که شکستگی ما را بازتاب می‌دهد؛ نه پناهگاهی برای ترمیم آن.

پرسیدند: چگونه در میان شلوغی او را یافتی؟ گفت: کدام شلوغی؟ من غیر از او کسی را ندیدم.

حالا برای من نه خوشبختی وجود دارد نه بدبختی. روزگار می‌گذرد. من تاکنون فقط در رنج و مشقت بسیار زیسته‌ام.بله، در دنیای انسان ها ؛ تنها اندیشه‌ی صادقانه‌ای که می‌شود به درک آن رسید همین رنج و مشقت است‌. روزگار می‌گذرد.. زوال بشری ــ اوسامو دازای