همه انسان‌ها شبیه ما اقیانوسی از تنهایی دارند. ما تنها به دنیا آمده‌ایم و تنها هم می‌میریم. پس قرار بوده بار زندگی و مسئولیت‌ها را به دوش بکشیم و قرار بوده گاهی آدم‌هایی باشند که به ما کمک کنند. پس چرا با از دست دادن آن‌ها این قدر احساس درماندگی می‌کنیم؟ هیچ کس مسئول تنهایی ما نیست. در درون ما تنهایی به ذات وجود دارد. آدم‌ها با جدا شدن از ما، ما را دعوت به دیدن اقیانوس درونی مان می‌کنند. تنها شدن‌ها ما را نمی‌کشند. اگر انسان‌ها ظرفیت تحمل این اقیانوس را نداشتند هرگز به وجود نمی‌آمدند.