من که از درون دیوار های مشبک...شب را دیده ام و من که روح را چون بلور بر سنگ ترین سنگ های ستم کوبیده ام من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام و من_باز آفریننده ی اندوه هرگز ستایشگر تقدیر فروتن نخواهم بود و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد.. (نادر ابراهیمی)