دوست هايى كه وقتى حال ندارى، ساكتى يا مى رى تو لاک خودت, نمیرن تو فاز دلخور شدن و دركت ميكنن, خيلى باارزشن🙃🙃🙃
«دلم میخواست روی پیشانیام بنویسم لطفا از من انتظار نداشته باشید همیشه مهربان و آرام و کمککننده باشم، اوقاتی هست که من متنفر و سرد و خستهام و دوست ندارم حتی کسی تصادفی نام مرا صدا کند.»
چگونه انتظار داریم دیگران راز مارا نگه دارند، درحالی که ما خودمان نتوانستیم آن را نگه داریم؟
هیچ کدوم از زخمای رو قلبم از طرف دشمنام نبوده؛ همهشون از طرف آدمایی بودن که دوستم دارن:)))
معمولا اجازه میدم آدما تا حد امکان منو ناامید کنن تا لحظه ی حذف کردنشون هیچشکی به دلم نمونه.
تو دوستاتو از دست نمیدی! تو فقط دشمنای مخفیتو از دست میدی. دوستای واقعی هیچ وقت گم نمیشن :)