گاهی حتی با "تحسین" هم سعی می‌کنند کنترلت کنند؛ اگرچه ظاهرا خیرخواهانه است. صفت مثبتی رو بهت می‌چسبونند و انقدر تکرارش می‌کنند که این صفت بخشی از ارزش وجودیت می‌شه. گیر می‌افتی و انگار یک دایره‌‌ی نامرئی شکل می‌گیره و تو ناچاری داخلش بمونی تا اون "صفت" مخدوش نشه. تحسین کردن و تحسین شنیدن خوبه، اما بهتره مراقب باشیم که ازش قفس درست نشه. آزادی‌مون آسیب نبینه و گیر نیفتیم.