گاهی اوقات بزرگ‌ترین دشمن ما خودمان هستیم. سادگی‌هایمان، اعتمادهای بی‌جا و باورهایی که در حقانیت دیگران داریم، به تله‌هایی تبدیل می‌شوند که روحمان را زخمی می‌کنند. اما شاید این همان چیزی است که ما را انسان‌تر می‌کند؛ زخم‌های ساده و قلب‌هایی که همچنان برای مهرورزی می‌تپند.
"اول مهمونی با اون لباس مشکی جذاب وارد میشی که همه بگن 'واو'، ولی آخر شب با پیرهن بزرگ و کراوات شل شده طوری درگیر خوردن پیتزا میشی که دیگه کسی نمیگه 'واو'، میگن 'واویلا!'"
"وقتی همه دنبال شیک‌پوشی و جذابیتن، من هنوز توی دنیای عروسک‌ها و لباس‌های کوچولو گیر کردم. کی گفته که ساده بودن قشنگ نیست؟"
"بابا و مامان تو فاز 'اون باید دکتر یا معلم بشه'، من تو فاز 'چطوری با حقوق زیاد تو کمپانی بیگ هیت استخدام شم'!"
