امان از آن روزی که فردی را مکان امن خود بدانی، زیرا مکان امن ترکت‌ نمی‌کند، از رها شدن توسط‌ش واهمه‌نداری و قلبت را خورد و خاکستر نمی‌کند. جایگاه ایمن من در قالب سازی خاک خورده در کنج‌خانه‌ام در امد و کتاب های پشت سر هم چیده شده و دست نخورده‌در کتابخانه‌ام بهانه‌ای برای دوری از نشخوار های فکری‌ام شد.

ازسپیدی زلف‌های مروارید‌گونش پریشان و شرمسار بود.تار های به رنگ برف مخملی‌اش رانوازش کردم و گفتمش: 《یارا زلف های آشفته‌ت نمایانگر‌ زیباییست، نمادروحی افسانه‌ایست》هنگامی که گیسوی‌ سپیدت‌ راازروی آن قرص ماه درخشان کنار می‌زنی و نرم به پشت گوش می گذاری، چون زالی‌ می‌شوی که سیمرغ هفت رنگ دلبسته و مجنونانه اورامی پرستید‌.آنچنانی گیرا می‌شوی‌ که من فانی‌ دردام عشقت‌ گرفتار می‌شوم و درجانم با شعله‌ای برافروخته می‌سوزم و جان میدهم.غصه‌‌ات ز چیست یار من؟وقتی در دید معشوق‌ همچون الهه‌ای تابناک میدرخشی؟

بخش غم انگیزش‌ این بود که او فکر می‌کرد برای نخستین بار دل شخصی را برده‌است ولی از یاد برده بود که تا ابدیت‌ هیچکس نمی‌تواند دوستش داشته باشد، زیرا او مغرور نبود، خودش را برای احد و ناسی‌ نمی‌گرفت و عشوه‌های دخترانه‌ای نداشت.

اگر از من بخواهی که بهشت را برایت توصیف کنم من از آن دو گوی قهوه‌ای رنگ که قلبم را اسیر خود کرده می‌گویم. به امید رسیدن به کدام بهشت نیکی کنم، وقتی که با آن شکلات چشم‌هایش به من خیره نگاه می کند و روح و روانم را بر هم می‌زند؟ وقتی که دست هایم‌ در نرمی دستانش گم می‌شود و گرمای‌ وجودش در انگشتانم‌ جاری می گردد‌ دیگر چه نیازی به اندیشه بر پردیس خیالی است؟ هنگامی که خدایم، دین، ایمانم و وجودم از آن اوست؟

با تمسخر‌ به‌او خندیدم و گفتم:《 فکر کردی بی تو نمیتوانم؟ مگر تو کیستی؟》 نمی‌توانستم، نمی‌توانم، نخواهم‌توانست؛ او همه چیز است. پنج روز و اندی‌ میشود‌ که ندیدمش، صدای دلنشینش‌ گوشم‌ را نوازش نکرده است، کلمات‌ محبت امیزش‌ به قلبم ننشسته‌اند. درد دارد، خیلی درد دارد‌..گویی که انگار خنجری به قلبم برخورد کرده باشد. نبودنش، دردی بی درمان است.

اگر از معشوقه‌ام‌ درباب‌ من پرسند او بی شک‌ گوید:《سعی کردم دوستش داشته باشم ولی او دوست داشتنی نبود.》

عشق من هم به تو تمام می‌شود، در نخستین روزی که پارچه‌ای سپید‌ دور بدنم‌ پیچیدند‌ و روحم‌ تن سردم را بدرود‌ گفت.