یکی از شگفتی های وجود انسان این است که می تواند برای هر واقعه چنان اهمیتی قائل شود که نیرو بخش و یا نابود کننده باشد. «رابینز»

اگر کار هایی را که قادر به انجامشان هستیم، انجام می دادیم، خودمان جدا شگفت زده می شدیم. «ادیسون»

این ذهن ماست که شر را به خیر مبدل میکند و غم و شادی و فقر و ثروت می آفریند. «ادموندو اسپنر»

من حقیقی همان است که هستم، نه آنی که دیگران از من ساخته اند. «پائولو کوئیلو»

تکرار، مادر تمام مهارت هاست. «رابینز»

هرچیزی که بی نهایت زیبا باشد، عجیب به نظر می رسد. «فرانسیس بیکن»

انسان خود را نمی شناسد، مگر هنگام فقر و بدبختی. «آلفرد دوموسه»

از معاشرت با کسی که قادر به حفظ اسرار و رموز زندگی خود نیست، پرهیز کن. «افلاطون»

سکوت، مانند ابدیت عمیق است؛ و سخن گفتن، مانند زمان کم عمق. «کارلایل»

مرد پرهیزگار ، هرگز پارسایی خود را نمی سنجد... «پاسکال»

جهان هر کس ، به اندازه وسعت فکر اوست... «ادیسون»

زندگی من هر قدر هم پر جوش و خروش باشد، بی وجود او شوری ندارد... من او را دوست دارم ؛ فقط او را...

آخرین برگ سفرنامه باران این است ؛ که زمین چرکین است....

آینه میگه تو همونی که یه روز می‌خواستی خورشیدو با دست بگیری ولی امروز شهر شب خونه‌ت شده داری بی‌صدا تو قلبت می‌میری می‌شکنم آینه رو تا دوباره نخواد از گذشته‌ها حرف بزنه آینه می‌شکنه هزار تیکه می‌شه اما باز تو هر تیکه‌ش عکس منه عکسا با دهن‌کجی بهم میگن چشم امید و ببر از آسمون روزا با هم دیگه فرقی ندارن بوی کهنگی میدن، تموم‌شون

عجب عجب چه رند و چه بلا شـده دل پدر سـوخته ام باور کنید ز شوقتون اشـکی شده چشم به در دوخته ام شـازده خانوم قابل باشم باید بگم به شـعر من خـوش آمدی خـوش آمدی خـوش آمدی شازده خانوم چه پـاکی و چه بی ریـا به منـزل خـود آمدی خـود آمدی خـود آمدی

بوی گـندم مال مـن هرچـی که دارم مال تـو یه وجـب خـاک مال مـن هرچـی میکارم مال تـو ♕♕♕ تو به فکر جنگل آهـن و آسـمون خراش من به فکر یه اتـاق اندازه تو واسه خـواب... تن من خـاک منه سـاقه گنـدم تن تو تن ما تشـنه ترین تشـنه یک قـطره آب -داریـوش-

دیـدی ای تنهـا امیـدم آنچه که گفتـی شنیـدم با خیـال خاطـر تـو از همـه کس دل بریـدم دیـدی ای آرام جانـم تا کـنون وصلـت ندیـدم گر به مـن مهـری نداری میـدهی از چه نویـدم -ویگن-

چرا واقعا؟ 😐

طفلی به نام شادی دیریست گم شده است با چشم های روشن براق با گیسوانی به بالای آرزو هرکس ازو نشانی دارد ما را کند خبر این هم نشان ما یک سو خلیج فارس سوی دگر خزر...

چو درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست تا درد عاشقی نچشد مرد، مرد نیست آغاز عشق یک نظرش با حلاوت است انجام عشق جز غم و جز آه سرد نیست عشق آتشی ست در دل و آبی ست در دو چشم با هرکه عشق جفت ست زین هردو فرد نیست شهدیست با شرنگ و نشاطی ست با تعب داروی دردناکست آن را که درد نیست آن کس که عشق بازد و جهان بازد و جهان بنمای عاشقی که رخ از عشق زرد نیست..

دختران شهر به روستا فکر می کنند دختران روستا در آرزوی شهر می میرند مردان کوچک به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند مردان بزرگ در آرزوی آرامش مردان کوچک می میرند کدام پل در کجای جهان شکسته است که هیچ کس به خانه خود نمی رسد؟...

ازم دور شد یه جوری شاید چند سال نوری ببین توی سرم جنگه مگه اون قلبش از سنگه...

اگه مال من بودی باهم معروف ترین آدمای شهر بودیم میخندوندمت اگه حالم بود هرجوری، وقتی درگیر غم بودی ولی حیف ترسویی، تو ترسویی

این را میخواهم به طور ضمنی باور کنم: انسان برای عشق و انقلاب به دنیا آمده است... -شایو-