ابتدا و انتهایش همینجاست؛ به دنبال چه می گردی... ساحل دریایی بدون خورشید؟

و در اخر؛ واسیلسای شیرین من....

بگذار فقط اینبار پناهنده ی دنیای ویرانت شوم ...

در برزخ چشمانش معلق مانده بود ...

دوباره میشینم یه گوشه پای نگات :) تو می خندی و سر می خورم رو حلال چشات ... تو صدا می زنی و غرق می شم توی صدات ... تو می خوابی و بیدار می شی. اما من می میرم و زنده می شم برای تک تک نفسات ...

دیر شد ... دگر دیر است برای بیشتر ماندن در پناهگاه امن دستانت ...

می شود دستانم را ول نکنی؟ حتی اگه دیگه روح زندگی در میان انها دمیده نشود؟

نشد اینبار هم طلوع خورشید را باهم تماشا کنیم . عزیزکم ! مثل اینکه باز باید تنهایی نگاهش کنی ...

بودن با کسی که دوستش نداری و نبودن با کسی که دوستش داری هر دو رنج است ! پس اگر هم فکر خود را نیافتی مثل خدا تنها باش ...