آدامس هیچوقت غر نمیزنه و تو فاز غم نمیره... همیشه خوشحال و شاد و پر انرژیه... هیچ مشکلی تو زندگیش نداره... مگه نه؟

ولی خودمونیم... حالا که دقت میکنم... اون ناراحتی که تو وجودمه و فکر میکنم دلیلی نداره ... یه دلایلی داره... منظورم اینه که... کی جز خودم میدونه چی بهم گذشته؟

کشف کردم وقتی میبافم به چیزی جز بافتن فکر نمیکنم. و حالا منم و یه اتاق پر از کاموا و عروسکهایی که با عشق تمام بافتم و واسشون تعریف کردم چه اتفاقی افتاده.

I need help

این تویی ببین چه خوشگلی:))) ولی متاسفانه نمیتونی از زاویه درست خودتو ببینی. واقعا که

داغ جانسوز من از خنده خونین پیداست ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است... رهی معیری

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی "شهریار"

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران "شهریار"

وقتی ازم میپرسن چرا رنگ آبیو انقدر دوست داری؟ : آب آبی است آسمان آبی است موج دریای بی‎كران آبی است آبی آرامش است، خوشحالی است بال بال پرندگان آبی است در زمستان سرد و بارش برف رنگ احساس این و آن آبی است خنده آبی است، دوستی آبی است دل پر مهر مهربان آبی است غم، سیاه است و سرد و طولانی غم كوتاه كودكان آبی است شعر، یعنی خیال آبی رنگ پیچ و خم‌های داستان آبی است آخرین حرف آبی‌‎ام این است: "بهترین رنگ این جهان آبی است" مصطفی رحمان دوست

دوباره می‌سازمت وطن! اگرچه با خشت جان خویش ستون به سقف تو می‌زنم اگرچه با استخوان خویش سیمین بهبهانی

هر بلائی کز تو آید نعمتی است هر که را رنجی دهی آن راحتی است زان به تاریکی گذاری بنده را تا ببیند آن رخ تابنده را پروین اعتصامی

گیرم درخت رنگ خزان گیرد تا ریشه هست ساقه نمی میرد… سیمین بهبهانی

دل ناله کند از من؛ من ناله کنم از دل، یارب تو قضاوت کن.. دیوانه منم یا دل؟!

نه غزل نوشته بودم نه ترانه ای سرودم که به حرمت سکوتم تو به دیدنم بیایی،،،

بر خیر و مخور غم جهان گذران خوش باشو دمی به شادمانی گذران در طبع جهان اگر وفایی بودی نوبت به تو خود نیامدی از دگران خیام

چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست چون هست به هرچه هست نقصان و شکست انگار که هرچه هست در عالم نیست پندار که هرچه نیست در عالم هست

یک قطره آب بود و با دریا شد یک ذره خاک و با زمین یکتا شد آمد شدن تو اندرین عالم چیست؟ آمد مگسی پدید و ناپیدا شد خیام

گفتم : غم تودارم... چیزی نگفت وبگذشت حافظ خوشابه حالت یارم گذشت و یارت گفتا غمت سرآید

حافظ از باد خزان، در چمن دهر مرنج فکر معقول بفرما، گل بی‌خار کجاست؟

ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

گر تو گرفتارم کنی، من با گرفتاری خوشم داروی دردم گر تویی، در اوج بیماری خوشم

ما قوت پرواز نــداریم، وگــــرنه عمری‌ست که صیاد شکسته ست قفس را

عاشقی را چه نیاز است به توجیه و دلیل که تو‌ ای عشق همان پرسش بی زیرایی

عاقبت خاک شود حسن جمال من و تو، خوب و بد می گذرد وای به حال من و تو،