تاریکی همه‌جا را فرا گرفته بود، و تنها نقطه‌ی روشن، نور ضعیف ماه بود که از لابه‌لای ابرها می‌درخشید. تنهایی، مثل سایه‌ای بی‌صدا، در دل شب سایه انداخته بود؛ در کنار این سکوت بی‌پایان، تنها چیزی که همراهش بود، افکار پریشان و خالی از امید بود. ماه، بی‌توجه به احساسات درونیش، همچنان در آسمان می‌درخشید، ولی انگار هیچ‌چیز نمی‌توانست آن حس غریب و خالی را از دلش بیرون کند. در آن شب، ماه تنها شاهد تنهایی‌اش بود.
رنگ‌ها، محو می‌شوند، معبدها، فرو می‌ریزند، امپراطوری‌ها، سقوط می‌کنند ولی مهربانی جاودانه است...
میگن وقتی کسی میره بارش رو میبنده و به دوش خود میکشه مدت طولانی،اما میدونستین غم انسان ها شبیه همین بار مسافرتی هستش. باری کهتحملش سخته و با وجود سختی هابه دوشش میکشه و به اعماق خیالاتی می برد. غم بار سخت ترین چیزی هستش که هر آدمی به دوشش میکشه و به رخش نمیاره؛)
Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light. #Hary_potter
