تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه پر کن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

عجب دنیایی است...! در کله پزی ها هم زبان از مغز گران تر است درست مثل جامعه که چرب زبان ها از عاقلان ارزشمندترند...

کار سن نیست که اینگونه زمین گیر شدم من به اندازه غم های دلم پیر شدم🙂...

بعد یک عمر در اندیشه ی فرهاد شدن یک نفر عاشق من شد که شیرین میزد‌...

تمام عمر خندیدم به این عاشق به آن عاشق چنان عشقی به سرم آمد که دیگر من نمی خندم