اگه یه کتاب...

در گل و خون خفه شد... با لبخند تلخی که بر لب داشت... (اشاره به افسانه هاناهاکی)

گفته بودم اگر روزی قصد رفتن کردی آرام و بی خبر برو! بی هیچ حرف و نشانه ای تا من نبینمت و باور نکنم! زیرا از قدیم گفته اند: آدم تاچیزی ذا به چشم نبینند باور نمیکنند! امروز فراموشم کردی اماهیچ تردیدی ندارم که روزی نه آنچنان دور از جوانی ما به یادم خواهی آورد و آنگاه تازه قدر نداشته هایت را میفهمی! این صدا، انعکاس زندگی است!

اگه مال من نیستی اشکالی نداره حتما یکی بهتر منتظرته ولی رفتی مواظب خودت باش.... اخه من فقط یه قلب دارم اونم تو سینه ی توعه ....

و حالا من...تنها ترین گلِ پژمرده ی اینجا می‌مانم!خاطرات تو،چشمان تو،صدای تو،برای همیشه در وجودِ بی‌جانم می‌ماند،و حالا با خوشروئی منتظر باد می‌مانم تا برگ های خشکم را با خود ببرد و حالا تو بگو!آیا در آن زندگی برای من میشوی؟!

کاش هیچ جمله ای با کاش شروع نمی شد

راهی برای برگشتن نبود ولی راه های زیادی برای جلو رفتن بود ولی فرصتی برای گفتن نبود....

تموم شد و ميدونم تاثير گذار بود

همه چی عوض شد من نتوستم بهش برسم

و این داستان اون دختر بود ، داستان کسی که حتی نتونست عشقش را از نزدیک ببینه چه برسه به اینکه اونم بخواد عاشقش بشه و اخرش فقط دختر موند با کلی گریه و تنهایی.........:-)

نمی دانم کجایی؟ ولی من که دیگر نیستم. رفته ام . یعنی دارم میروم. میدانم دیدنت اتفاقی نبوده و میدانم سر خا.کم نخواهی آمد . میدانم عذاب وجدان داری اما برای پشیمانی خیلی دیره،دیره. آسمون با من همنوا شده... من...من... برام مهم نیست که... مرا دوست داری یا نه ولی من تا ابد عاشق.ت میمانم. چون میدونم یه روز این دیوار می شکنه،خدا نگهدار