چرا اینقد غمگینی؟

چون مامان بابام فقط خوبی های خواهرمو می بینن اصلا نگاه منم نمیکنن همش قربون صدقش میرن مامان بزرگم حق انتخاب پوششو ازم گرفته بابابزرگم به خواسته های توجه نمی کنه هیچکی نمیدونه هدف من در آینده پزشک شدن نیست هدفم نویسنده شدنه همش قول و وعده میدن و به قولشون عمل نمیکنن همیشه باید درسا همه بیست باشه اگه نباشه خدا میدونه چهار روز از گوشی و تستچی و کتاب خوندن و... محروم میشم چون وقتی میریم بیرون مامانم برا خواهرم هزار تا چی میخره ولی وقتی روی کیک مورد علاقم که یه ساله برام نخریده دست میزارم سریع دستمو

حال هیچکس، هیچکس خوب نیست! بعضیا بروزش میدن و درک میشن بعضیا ترجیح میدن بروز ندن بعضیا هم مثل من بروز میدن ولی انگار هیچکس صداشونو نمیشنوه! :)) واسه همین تو تستچی افرادی مثل خودمون رو پیدا می‌کنیم تا اینقدر احساس خفگی و تنها بودن نکنیم!

چون هر روز خدا سر درد دارم . هر چه قدر تلاش میکنم باز کافی نیستم. حتی انگیزشی ترین و قشنگ ترین حرف هام هم با خودم در تضادن. مامانم آزادی های بزرگی رو ازم گرفته....بازم بگم؟

فشار‌روحی‌که‌خانواده‌و‌درس‌و‌مدرسه‌تنهایی‌.... بهمون‌میده.

چون‌غمگینم هاهاها

چون‌دلیلی‌واسع‌زندگی‌کردن‌نمیبینم:))))

ظاهرم شاده اما چون از هر جمعی رونده شدم و حتی ۱ درصد هم کسی درکم نکرده

غمگین نیستم