چگونه‌قلبت‌را‌به‌دست‌بیاورم؟

فلاش دوربین ها ، بوی عطر حاضران که درهم پیچیده شده بود و مقادیر زیادی کورتیزول . خب ، شاید این نتواند کل حس و حال آن لحظه را توصیف کند اما درهر حال بخشی از آن است . " جانا ؟" به سمت صدا برگشت : مامان ! آن زن با موهای بلوند جلو آمد : میخواستم ببینم حال دخترم چطوره؟ و واقعا برای همچین افتخار بزرگی آماده... ها؟ بازم که داری میلرزی ! دختر با دستپاچگی جواب داد : آ.. خب بخاطر..سفیدی چشم های مادر روبه قرمزی رفت و با صدای بلند داد زد : فکر میکنی من هیچی نمیدونم ؟ اضطراب اجتماعی چیه دیگه! بچه های من باید سربلند باشن.. آهی کشید و با صدای آرام تر ادامه داد : همش بخاطر اینه بدون سایه پدر بزرگ شدی؛ خب ، الان مهم اینه تمام مدت لبخند میزنی ، لکنت نمیگیری ، نمیترسی و.. جانا با صدای حرص درآوری جواب داد : و تبدیل میشی به همون رباتی که من میخوام ! قبل اینکه مادرش جوابی بدهد چرخید ، از او دور شد و از پله های سکوی چوبی بالا رفت . پله های سکو آرام ناله میکردند . سعی کرد نگاه تندی به پله ها بندازد شاید ساکت شوند اما مگر چه فایده ای داشت ؟ روی سکوی چوبی رفت . مدیر مدرسه با خوشرویی یک لوح تقدیر ( به عقیده جانا فقط یک کاغذ مسخره بود ) به او تحویل داد گویی که هدیه تولدش باشد . خبرنگاران تند تند روی دکمه های دوربین خود‌ میفشردند و عکس میگرفتند ؛ قبل از سخنرانی با خود فکر کرد : بیچاره دوربین ها ! اگر مثل ما دهان داشتند حتما اعتراض میکردن ، البته حتی تحمل یه دوربین از تحمل یه آدم... در این حین مدیر با بازویش به پهلوی او کوبید : آم ، عزیزم ! جانا مثل فنر از جا پرید و شروع به حرف زدن کرد : سلام ! امیدوارم.. امیدوارم حال و احوالتون خوب باشه . با تشکر از مدیر عزیزمون که بساط این مراسم رو فراهم کردن ( تلاش میکرد با مشت در دهان مدیر نزند ) و ممنون از همه مهمانان که تشریف آوردین . همچنین از همکلاسی های کلاسم ، یعنی ۹۰۳ ممنونم که حسابی من رو تشویق کردن و از خودم ممنونم ، به امید موفقیت های بیشترم !( همه حرف هایش دروغ محض بود ) . دختر جوانی از میان جمعیت گفت : البته ، البته ! تو جوون ترین نویسنده ماهری هستی که دیدیم! موج سوالات خبرنگاران روانه شد : چرا دائم از یک سبک داستان مینویسی ؟ ، همکلاسی هات گفتن آدم گوشه گیری هستی ! ، واقعا ؟! خوب نیست دختر نوجوونی مثل تو تنها باشه ، تاحالا از نوشتن پشیمون نشدی ؟؟ ، راز لبخند زیباتون چیه ؟ ، خیلی ها معتقدن نباید برنده جایزه بهترین نویسنده سال می‌شدی . با شنیدن جمله آخر سر جانا روبه پایین رفت ؛ واقعا بد مینویسی !، چرا داستان هات پند آموز نیستن؟، بهترین نویسنده سال ؟ بدترین نویسنده سال چطوره ؟! ، سرت رو بالا بیار و به سوال های بقیه جواب بده ! صدای مادر در گوشش طنین انداز میشد : لبخند بزن ! لببببب‌...خند بزن! لبخند.. بزن ! با اعتماد به نفس ظاهری سرش رو بالا آورد و گفت : ممنونم که تشریف آوردین ؛ و سکو را ترک کرد . مسئولین مدرسه بهتر با مهمانان سروکله میزدند.

در راهروی مدرسه به طرف در پشتی میرفت . صدای برخورد کفش هایش با زمین به سمت خودش بر میگشتند . در آهنی مدرسه را باز کرد .( احساس ارتکاب جرم داشت ، کسی حق استفاده از در پشتی را نداشت اما از طرفی هم نمیخواست با آن مهمانان عزیز روبرو شود ) درحالی که حواسش بود بستن در سروصدا ایجاد نکند ، عقب عقب برگشت و به دختری خورد که چند سانتی از او بلندتر بود . صدای جیغ زدن دختر توجه جانا را به خودش جلب کرد ؛ دسته ای از کتاب های دختر روی زمین افتاده بود . لب هایش دوباره شروع به لرزیدن کرد : ببخشید ! الان ، الان براتون جمعشون میکنم . کتاب هارا برداشت. لبه هایشان را صاف کرد تا نامرتب نباشند ، بعدهم به دختر تحویلشان داد و نیم نگاهی هم به صورت دختر انداخت . موهای موج دار مشکی با چشمانی عسلی و البته ، پوستی گندمی و لبخندی از روی خجالت ؛ جانا احساس شباهت به اورا داشت چراکه اوهم چنین قیافه ای داشت فقط چشمان جانا به رنگ شب و موهایش صاف بود . وقتی دید دختر تشکری نمیکند سرش را پایین انداخت و رفت که دختر با صدای خشکی گفت : لبخندی عاری از احساس یا.. مصنوعیه. بهت زده برگشت : چی؟ تو چی گفتی؟ به آسمان نگاه کرد ، شاید منتظر فرشته های بالدار بود : وقتی برای مهمون ها حرف میزدی لبخندت خشک و مصنوعی بود ، بدون احساس . جانا اینبار درست به چهره دختر خیره شد ، بعد طوری که انگار دنیا را به او داده باشند فریاد کشید : ماریان ! این تویی.. دختری که ظاهرا اسمش ماریان بود به چشمان جانا نگاه کرد : فکرشو نمیکردم منو بشناسی آخه نقش فعالی توی کلاس ندارم . جانا: خب حقیقتا شخصیت جالبی داشتی برای همین حواسم سمتت جلب شده . ماریان: پس چرا سمت من نمیای ؟ البته خودتم شخصیت خوبی داری ؛ رام نشده ولی ساکت . جانا: تو چرا سمت من نمیای ؟ سپس هردو دختر باهم گفتند : فکر میکردم ازمن خوشت نمیاد ! جانا: واقعا ؟! پس تو اینطوری هستی.. دور دختر میچرخید : خب میدونی ، خیلی روابط اجتماعی خوبی ندارم . شاید از کل دنیا فقط یه برادر و مادر.. اوه ولش کن! خب من خیلی با خودم کنلجار رفتم ولی نمیتونم با کسی حرف بزنم ؛ شاید نفرین شدم !خیلی خوب شد تورو اینجا دیدم ، بالاخره.. شاید میتونم با کسی حرف بزنم ، باهام حرف بزنه ؛ مثل بقیه . ماریان موهای صاف جانا را دور دستش چرخاند : این خیلی خوب نیست عزیزم .. بعد خم شد ، انگشت کوچک جانا را دستش انگشت کوچک دست خودش قفل کرد و با لبخند لثه ای‌‌اش گفت : دوستای همیشگی ؟! موافقت خودش رابا لبخندی نشان داد .( خودش را نمیدید ولی گونه های گل انداخته بود ) ماریان دست جانا را رها کرد و باری دیگر به آسمان خیره شد : این یکی ساختگی نبود.. جانا را پیش درآهنی مدرسه رها کرد و قدم زنان به سمت خیابان حرکت کرد ، کسی نمیدید اما داشت زمزمه میکرد : این لبخندش ساختگی نبود ، زورکی هم نبود .

"چطوری قلب یکی رو به دست بیارم ؟" برگشت ، با دستانش یک مثلث ساخت و راس آن را روی چانه‌ش قرار داد ، سرش را به سمت جانا خم کرد که باعث شد موهایش که همرنگ موهای خواهرش بود ، روی چشم های به رنگ کهربایی‌اش بیفتد . سپس با لبخند مرموزش گفت : بذار ببینم ، نزدیک مدرسه‌تون یه مدرسه پسرونه هست ؛خب تو واقعا بد سلیقه ای ! قهقهه زد : نه نه نه ! دوستای من واقعا خوشتیپ ترن ، چرا اونا نه ؟ جانا با نگاهی جدی گفت : جاناتان ، بس کن ! خنده اش را خورد : حالا طرف کی هست ؟ جانا: همکلاسیم ، البته واقعا برام سخته بخوام با کسی حرف بزنم اما این یکی.. این یکی نظرمو جلب کرده ؛ دوست دارم باهاش صمیمی شم . جاناتان از روی صندلی بلند شد : پس که اینطور ، ولی حرفت‌ از پایه و اساس اشتباهه . خودت میگی که قلب توانایی تصمیم گیری... جانا: خب هنوزم روی حرفم هستم ! قلب یه ماهیچه‌ست که توانایی تصمیم گیری نداره اما قلب جز یه ماهیچه توی بدن ما به معنای مرکز هم هست . مرکز بدن ما چیه؟ همونی که تمام احساسات و تصمیمات ما از اونجا میاد؟؟ معلومه ، مغز! اما نظرت چیه بگم چجوری مغز یکی رو به دست بیارم؟؟ خب جمله وحشتناکیه ! بعلاوه قلب یه اصطلاح عامیانه‌ست برای منبع احساسات آدمی . جاناتان خم شد ، پیشانی اش را به پیشانی جانا فشار داد : باشه ، باشه ! بهت میگم ولی انگاری یه چیزی یادت رفته . با نیشخندی دندان های نیشش را نشان داد : میدونی دیگه ، روزی چند بار مجبورت میکنم اعتراف کنی که من جذاب ترین و خوش اخلاق ترین داداش دنیام؟؟ هردو میدانستند او راست میگوید .

"چطوری قلب یکی رو به دست بیارم ؟" برگشت ، با دستانش یک مثلث ساخت و راس آن را روی چانه‌ش قرار داد ، سرش را به سمت جانا خم کرد که باعث شد موهایش که همرنگ موهای خواهرش بود ، روی چشم های به رنگ کهربایی‌اش بیفتد . سپس با لبخند مرموزش گفت : بذار ببینم ، نزدیک مدرسه‌تون یه مدرسه پسرونه هست ؛خب تو واقعا بد سلیقه ای ! قهقهه زد : نه نه نه ! دوستای من واقعا خوشتیپ ترن ، چرا اونا نه ؟ جانا با نگاهی جدی گفت : جاناتان ، بس کن ! خنده اش را خورد : حالا طرف کی هست ؟ جانا: همکلاسیم ، البته واقعا برام سخته بخوام با کسی حرف بزنم اما این یکی.. این یکی نظرمو جلب کرده ؛ دوست دارم باهاش صمیمی شم . جاناتان از روی صندلی بلند شد : پس که اینطور ، ولی حرفت‌ از پایه و اساس اشتباهه . خودت میگی که قلب توانایی تصمیم گیری... جانا: خب هنوزم روی حرفم هستم ! قلب یه ماهیچه‌ست که توانایی تصمیم گیری نداره اما قلب جز یه ماهیچه توی بدن ما به معنای مرکز هم هست . مرکز بدن ما چیه؟ همونی که تمام احساسات و تصمیمات ما از اونجا میاد؟؟ معلومه ، مغز! اما نظرت چیه بگم چجوری مغز یکی رو به دست بیارم؟؟ خب جمله وحشتناکیه ! بعلاوه قلب یه اصطلاح عامیانه‌ست برای منبع احساسات آدمی . جاناتان خم شد ، پیشانی اش را به پیشانی جانا فشار داد : باشه ، باشه ! بهت میگم ولی انگاری یه چیزی یادت رفته . با نیشخندی دندان های نیشش را نشان داد : میدونی دیگه ، روزی چند بار مجبورت میکنم اعتراف کنی که من جذاب ترین و خوش اخلاق ترین داداش دنیام؟؟ هردو میدانستند او راست میگوید .

"چطور قلبت رو به دست بیارم ؟" بیست روز از آن روز کسالت بار آفتابی که آنها باهم آشنا شدند می‌گذشت . ماریان درحال درست کردن تاج گل با شکوفه های گیلاس بود: ها؟! جانا: من از جاناتان خواستم بهم بگه تا نیام به خودت بگم اما بعد یه عالمه جنتلمن بازی درآوردن میدونی چی گفت؟؟ گفت برو از خودش بپرس! ماریان: از پسرا انتظار کمک زیادی نداشته باش ، هرچند بعدا میبینی چطور با زن داداشت رفتار میکنه. جانا: حرف اون روز رو نزن ، لطفا! دامن سرمه ای‌ اش را صاف کرد : مثلا بهم میگه من دوست روزای سختتم ، بعد مثلا داره کمکم میکنه.. ماریان از روی چمن ها بلند شد ، جلوی جانا زانو زد و تاج گل را روی سرش گذاشت : تقدیم به ملکه من ! جانا فقط توانست بگوید : چطوری قلبت رو به دست بیارم ؟؟ ماریان قرمز شد : وای..وای! توهم گیر سه پیچ دادی به قلب من ! اما بعد آرام تر شد و گفت : گربه. جانا سرش را کج کرد : گربه؟؟! ماریان لپ هایش را باد کرد : من گربه هارو دوست دارم و کمی هم درد رو ؛ جانا: راجب درد نظری ندارم اما مگه خودت یه گربه نیستی؟ ماریان با تعجب گفت : من گربه‌م؟؟ جانا: آره ، بعضی شبا قبل خواب با خودم فکر میکنم شاید بایه گربه انسان نما آشنا شدم . ماریان: ما فقط بیست روزه که باهم دوست شدیم ، پس چرا انقدر به هم وابسته شدیم ؟ جانا: شاید چون شبیه همیم ؛ حتی ممکنه تقدیرمون باهم باشه ! ماریان لب هایش را گزید : از تقدیر حرف نزن ، برام معنی نداره . بعد موضوع بحث را عوض کرد : درد رو نمیدونم اما نیازی نیست بری برام گربه بیاری ، من یه گربه رو کنار خودم دارم! جانا بی توجه به حرف ماریان سمت خیابان حرکت کرد : اونجارو ، یه گربه سفید ! ماریان خندید: یه گربه.. وسط خیابون.. میخوای نگهش داری ؟؟ جانا آرام گفت : اوهوم ، به طرف گربه رفت .

جانا دائم دورخود میچرخید و غر میزد : توی این گرمای ظهر مدیر چیکارمون داره ؟؟ چرا همه مشکی پوشیدن ؟ البته دلیل اصلی عصبانیت او این نبود ، امروز ماریان در در مدرسه ندیده بود . البته باز هم دلیل اصلی عصبانیتش این نبود . جانا آخرین چیزی که از دیروز یادش می‌آمد این بود که داشت در چمن ها میدوید و به سمت گربه ای سفید میرفت . بعدهم در رختخوابش بیدار شده بود و مادر چیزی به او نمیگفت ، میخواست از ماریان ماجرا را بپرسد اما آن خوش خیال امروز مدرسه نیامده بود . صدای غمگین مدیر رشته افکار جانا را نابود کرد : به دختران عزیزم که در کلاس ۹۰۳ درس میخونن تسلیت میگم بابت این غم بزرگ . ماریان واقعا دختر درسخون و... جانا بهت زده چند قدم به سمت عقب برداشت . ما..ماریان؟ با وحشت از دوید و از در مدرسه خارج شد . کسب متوجه فرار او نشده بود ! یک نفس تا خانه‌شان دوید ، در چوبی سفید خانه را باز کرد و اشک ریزان گفت : مامان ، مامان! مادرش با قیافه ای شبیه علامت سوال جلوی در ظاهر شد : عزیزم چرا این موقع برگشتی؟؟ جانا: فقط جوابمو بده مامان ! ماریان... مادرجانا سرش را پایین انداخت: شاید درکش برات سخت باشه ماریان دیروز که باهات اومده بود پارک.. همین چند کلمه باعث شد کل رویداد های دیروز به یاد جانا بیاید : جانا به سمت گربه ای سفید در وسط خیابان دویده بود تا آن را نوازش کند . صدای بوق ممتد ماشین باعث شده بود ماریان جانا را هل بدهد تا جانا به ماشین نخورد . جانا با صورت به زمین افتاده بود و ماریان.. ماریان هم...

باران شروع به باریدن کرد . ساعت هشت شب بود و دیگر آسمان زمین را به دست شب سپرده بود . جانا درحالی که عصبانی و کلافه در پیاده رو های شهر قدم میزد گفت : تا حالا این شهر همچین بارون بهاری بی نظیری رو ندیده! بعد یاد حرفی از ماریان افتاد که به او گفته بود:تو شبیه بهاری ، یه دقیقه هوای آفتابیش حال دلت رو خوب میکنه و یه دقیقه بارونش سیلاب به پا میکنه ؛ همینقدر بلاتکلیف. ماشین پلیس آژیر کنان از کنار جانا رد شد و گل بیشتری روی لباسش ریخت . جانا روبه شخصی خیالی توضیح داد : فکر میکنم باید برگردم خونه ، حتما خانواده‌م نگرانم شدن . شاید پلیس دنبالم باشه‌.. صدایی غریب از پشت سرش گفت: اما تو ماریان رو کشتی ، حالا به خونه‌ت‌ فکر میکنی؟؟ حیف همچین دختر با استعدادی نبود؟ و تو.. . برگشت ، کسی پشت او نبود . هنوز هم باران میبارید . جانا میدانست و میدید که روی پشت بام ساختمانی نیمه کاره ایستاده است .

فردا صبح مردم شهر بیدار میشدند و حتما میتوانستند روی دیوار های شهرشان ، دستخط خوانا و زیبای کسی را ببینند که بار ها نوشته بود : "چگونه‌قلبت‌را‌به‌دست‌بیاورم؟" زنی مو بلوند برسر مزار دو دخترش گریه میکرد.