زندگی جدید من قسمت سوم

چشمانم رو باز کردم ، خودم را روی تخت بیمارستان دیدم بلند شدم اما کمرم درد میکرد پرستار امد و گفت :« بیمار به هوش اومده ؛!» در اتاق باز شد و دختری به سمت من امد و گفت :« حالت بهتره؟» هر چند میدانستی که نبود . سپس ادامه داد:« این کتابت بود تو کتاب فروشی جا گذاشته بودی. همبن طور گربت ، خیلی نازه !» ارام گفتم:« همین طوره .ممنون بابت کتاب!»

دختر کیفش را برداشت و گفت :« من میرم دیگه .. اخه کتابفروشی رو خالی گذاشتم » سپس خنده ای کرد و از اتاق خارج شد ، نیم ساعت بعد از پرستار خواستم تا اجازه دهد که من پیاده روی کنم اما چون کمرم درد میکرد رور ویلچر نشستم یک ساعت من فضای باز طبیعت نفس کشیدم . وقتی که به اتاقم برگشتم روی تخت چیزی توجهم را به خود جلب کرد : کارت شناسایی ! اولش فکر کردم متعلق به پرستار هست اما بعد متوجه شدم که این کارت متعلق به همان دختری است که به ملاقات من امده بود . به زحمت کارت برداشتن و دوباره دراز کشیدم کارت را در دیت گرفتم و اسمش را خواندم :« کانائو تسوری ...» در ذهنم گفتم :« عجب !کارتش رو جا گذاشت ... چه هواس پرت ! عیب نداره پیش خودم نهگش میدارم تا هر وقت دیدمش بهش بدم »

من حدود یک هفته صبر کردم تا کاملا درمان شوم ‌ . بعد از اینکه از بیمارستان مرخص شدم با خودم گفتم که حتما باید کارت شناسایی دختر را به او پس بدهم به هر حال مال من نبود که ‌.... انا هر چه قذر فکر کردم اسم کتابخانه را پیدا نکردم حتی ادرسش را هم فراموش کرده بودم با خودم فکر کردم که گویا من فراموشی گرفته ام به همین خاطر دنبال ادرس و اسم کتاب فروشی گشتم ، از کتاب خانه ها و افراد ی که در خیابان ها بودند پرسیدم اما فقط یک جواب دستگیرم شد :« همچین کتابفروشی وجود ندارد !» نا امید شدم هر چند مطمئن بودم که ان شب من وارد کتاب فروشی شدم و ان کتاب را خریدم

در ایستگاه مترو صفحه ی اول کتاب را باز کردم و مشغول خواندن شدم نیم ساعت گذشت و ناگهان دختری که کنار من نشسته بود گفت :« این کتاب رو از کجا اوردی؟ » جواب دادم:« خریدمش !» پرسید :« جدیده ؟» با سر تایید کردم دختر سرش را خاراند و گفت :« اخه هنوز تو هیچ کتابفروشی ندیدمش!؟» گفتم:« چی بگم حتما همین یه دونه اومده» دوباره پرسید:« این کارت شناسایی توعه؟ » کارت شناسایی را در دست گرفتم و خندیدم و گفتم :«نه مال دوستمه ». دخترک گفت :« اخه عکس نداره که !؟ .... تاریخش عحیب غربیه !؟» سپس ادامه داد:« لابد این مال یه روحه ! » عصبانی شدم و گفتم :« چرت و پرت نگو! چطور ممکنه!؟!» گفت :« شب ها اوراح کسب و کار خودشون رو راه میندازن اینم مال یکی از اوناست!» با بی میلی گفتم :« هر طور میخوای فکر کن » بعد رفتن دخترک نسیم خنکی امد و کمی ترسیدم و سوار مترو شدم که ناگهان ....