" هیسائو ، کسی که طولانی زندگی کرد "

باد نمناک دشتی که دقیقا مثل کوهپایه پایین دیوار فوبوس ( فوبوس یکی از دو قمر مریخ است ، اما در این بخش به عنوان نام دیوار از آن یاد شده) بود روی صورتش پخش می‌شد، هوا سرد بود ، خیلی سرد ولی اون عرق کرده بود و حالا موهای دستش مثل چمن ها شده بودن ، با نفس نفس زدن هوای یخ رو تو ریه هاش پر می‌کرد و اون ها رو میسوزوند ، شش هاش یخ زده بودن ، چشم هاش رو تنگ کرده بود و تند تند با مردمک های سیاهش که توی قاب رنگی چشمش بودن تند تند اینور و اونور می چرخیدن دنبال او گشت. _هیسائو....ه....هی....

هنجره اش با اون درد گزگز که کم کم دور گلوش جمع میشد و با وارد شدن هوای سرد تو گلوش بزاق سنگ شده تو هنجره اش رو به درد می‌آورد رو قشنگ میتونست زیر چانه اش ، یکم پایین تر، حس کنه . _ هیسائو.... فقط میتونست اسمش رو فریاد بزنه ، جز این کار دیگه ای میشد کرد؟ اون الان مطمعنا...دیگه وجود نداره _ هیسائو....تو رو خدا....هیسائو.....هیسائو....مگه...م...مگه قرار نبود...ق...قرار نبود زیاد زندگی کنی؟ پ...پیش من...

نور خورشید دقیقا روی ضعیف ترین بخش مردمک چشمش تابید و اون فقط برای یه ثانیه حس کرد کور شده ، دقیقا همون جا بود که.... _ هیسائو صبر کن! احمق...صبر کن...ترو خدا صبر کن... نمیشنوید اون داره چی میگه.....هیسائو فقط...میتونست...اون در رو باز کنه و بعد...دیگه تموم میشد همه چی تموم میشد ، اون از نبودن می ترسید ولی راه دیگه ای برای رفتن پیدا نمی‌کرد اشک های کوچولو و نم ناک از اون مه عجیب غریب تو چشم های ضعیف فاکس بودن...ولی... + میدونی چرا بهت فاکس میگن؟ _ هیسائو.....فقط...ف...فقط بیا بریم.....بیا برگردیم خونه

+ چون هر وقت به چشم هات نگاه میکنم مثل روباه های توی دشت زنبق عنکبوتی بهم نگاه میکنی....فاکس_سان... وقتی از در گذشت....دیگه چیز جز پارچه سفیدی که دور خودش پیچیده بود ازش نموند. حالا فاکس...شایدم نه.. بهتره بگیم.."آکانه"....میتونست با خیال راحت گریه کنه از هیسائو چیزی جز گل زنبق به جا نمی‌موند ، حتی خاطره اش هم کم کم تو ذهن مه آلود آکانه محو میشد.