10 اسلاید پست توسط: 💝AvI bUg💝 انتشار: 2 روز پیش 4 مرتبه انجام شده گزارش ذخیره در مورد علاقه ها افزودن به لیست
شما رو اوردم به دنیای آنفولانزا
آنفلوآنزا که اغلب به عنوان"فلو" نیز شناخته میشود، یک بیماری عفونی است که توسط ویروسهای آنفلوآنزا ایجاد میشود. علائم از خفیف تا شدید متغیر است و اغلب شامل تب، آبریزش بینی، گلودرد، درد عضلانی، سردرد، سرفه و خستگی است. این علائم یک تا چهار (معمولاً دو) روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس شروع شده و حدود دو تا هشت روز طول میکشد. اسهال و استفراغ به خصوص در کودکان ممکن است رخ دهد. آنفلوآنزا ممکن است به پنومونی (pneumonia) ویروسی یا عفونت باکتریایی بعدی تبدیل شود. سایر عوارض عبارتند از سندرم دیسترس تنفسی حاد، مننژیت، آنسفالیت و بدتر شدن مشکلات سلامتی زمینهای مانند آسم و بیماریهای قلبی عروقی.
چهار نوع ویروس آنفلوآنزا وجود دارد: A, B، C و D. پرندگان آبزی منبع اولیه ویروس آنفلوآنزای A (Influenza A virus; IAV) هستند که در پستانداران مختلف از جمله انسان و خوک نیز گسترده است. ویروس آنفلوآنزای B (Influenza B virus; IBV) و ویروس آنفلوآنزای C (Influenza C virus; ICV) در درجهٔ اول انسان را آلوده میکنند و ویروس آنفلوآنزای D (Influenza D virus; IDV) در گاو و خوک یافت میشود. IAV و IBV در انسان گردش کرده و باعث اپیدمیهای فصلی میشوند و ICV باعث عفونت خفیف، عمدتاً در کودکان میشود. IDV میتواند انسان را آلوده کند اما مشخص نیست که باعث بیماری شود. در انسان، ویروس آنفلوآنزا در درجه اول از طریق قطرات تنفسی ناشی از سرفه و عطسه منتقل میشود. انتقال از طریق ذرات معلق در هوا و سطوح آلوده به ویروس نیز رخ میدهد.
شستن مکرر دستها و پوشاندن دهان و بینی هنگام سرفه و عطسه باعث کاهش انتقال میشود. واکسیناسیون سالانه میتواند به محافظت در برابر آنفلوآنزا کمک کند. ویروسهای آنفلوآنزا، به ویژه IAV، به سرعت تکامل مییابند، بنابراین واکسنهای آنفلوآنزا بهطور منظم بهروز میشوند تا با گونههای آنفلوآنزا که در گردش هستند، منطبق شوند. واکسنها در برابر زیرگروههای IAV H1N1 و H3N2 و یک یا دو زیرگروه IBV ایمنی ایجاد میکنند. عفونت آنفلوآنزا با روشهای آزمایشگاهی مانند آزمایش آنتیبادی یا آنتیژن و واکنش زنجیرهای پلیمراز (polymerase chain reaction; PCR) برای شناسایی اسید نوکلئیک ویروسی تشخیص داده میشود. این بیماری را میتوان با اقدامات حمایتی و در موارد شدید با داروهای ضد ویروسی مانند اسلتامیویر (oseltamivir) درمان کرد. در افراد سالم، آنفلوآنزا بهطور معمول خود محدود شونده و به ندرت کشنده است، اما در گروههای پرخطر میتواند کشنده باشد.
علائم و نشانهها
علائم آنفلوآنزا شبیه علائم سرماخوردگی است، اگرچه معمولاً شدیدتر است و احتمال آبریزش بینی کمتر است.[۸][۹] فاصلهٔ زمانی بین قرار گرفتن در معرض ویروس و بروز علائم (دوره کمون) یک تا چهار روز بوده که معمولاً یک تا دو روز است. بسیاری از عفونتها بدون علامت هستند.[۱۰] شروع علائم ناگهانی است و علائم اولیه عمدتاً غیراختصاصی، شامل تب، لرز، سردرد، درد عضلانی، بی حالی، از دست دادن اشتها، کمبود انرژی و گیجی هستند. این علائم معمولاً با علائم تنفسی مانند سرفه خشک، گلودرد یا خشکی گلو، صدای خشن و گرفتگی یا آبریزش بینی همراه است. سرفه شایعترین علامت است.[۱] علائم گوارشی، از جمله تهوع، استفراغ، اسهال،[۱۱] و گاستروانتریت،[۱۲] به ویژه در کودکان نیز ممکن است رخ دهد. علائم استاندارد آنفلوآنزا معمولاً دو تا هشت روز طول میکشد.[۱۳] مطالعهای در سال ۲۰۲۱ نشان میدهد که آنفلوآنزا میتواند علائم طولانیمدتی مشابه کووید طولانی ایجاد کند.[۱۴]
عفونتهای علامتدار معمولاً خفیف و محدود به دستگاه تنفسی فوقانی هستند، اما پیشرفت به پنومونی نسبتاً شایع است. پنومونی ممکن است در اثر عفونت ویروسی اولیه یا عفونت باکتریایی ثانویه ایجاد شود. پنومونی اولیه با پیشرفت سریع تب، سرفه، تنفس سخت و سطوح پایین اکسیژن که باعث آبی شدن پوست شده، مشخص میشود. این بیماری به ویژه در میان کسانی که یک بیماری قلبی عروقی زمینهای مانند بیماری روماتیسمی قلب دارند، شایع است. پنومونی ثانویه معمولاً یک دوره بهبود علائم را برای یک تا سه هفته دارد[۱۵] و به دنبال آن تب مکرر، تولید خلط و تجمع مایع در ریهها[۱] رخ داده، اما میتواند تنها چند روز پس از ظاهر شدن علائم آنفلوآنزا نیز رخ دهد.[۱۵] حدود یک سوم موارد پنومونی اولیه با پنومونی ثانویه همراه میشود که اغلب توسط باکتریهای استرپتوکوکوس پنومونیه و استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد میشوند.[۱][۱۰]
"); background-color: var(--color-subtle,#54595d); transform: scaleY(-1); margin-left: 6px; max-height: 32px; color: rgb(32, 33, 34); font-family: "Linux Libertine", Georgia, Times, "Source Serif Pro", serif; font-style: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-stroke-width: 0px; text-decoration-thickness: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-color: initial;">
در یک سال معمولی، ۵ تا ۱۵ درصد از جمعیت به آنفلوآنزا مبتلا میشوند. سالانه سه تا پنج میلیون مورد شدید وجود دارد که سالانه بالغ بر ۶۵۰۰۰۰ مرگ ناشی از تنفس در سراسر جهان رخ میدهد. مرگ و میرها بیشتر در گروههای پرخطر، از جمله کودکان خردسال، سالمندان و افراد مبتلا به بیماریهای مزمن رخ میدهد. در مناطق معتدل جهان، تعداد موارد آنفلوآنزا در زمستان به اوج خود میرسد، در حالی که در مناطق گرمسیری، آنفلوآنزا میتواند در تمام طول سال رخ دهد. از اواخر دهه ۱۸۰۰، هر ۱۰ تا ۵۰ سال یکبار شیوع بزرگی از سویههای جدید آنفلوآنزا که در سطح جهانی گسترش مییابند و به نام پاندمی شناخته میشوند، رخ میدهد. از سال ۱۹۰۰ پنج پاندمی آنفلوآنزا رخ داده است: آنفلوآنزای اسپانیایی از ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۰، که شدیدترین آنها بود؛ آنفلوآنزای آسیایی در سال ۱۹۵۷؛ آنفلوآنزای هنگ کنگ در سال ۱۹۶۸؛ آنفلوآنزای روسیه در سال ۱۹۷۷؛ و پاندمی آنفلوآنزای خوکی در سال ۲۰۰۹.
نامگذاری ویروس آنفلوآنزا (برای ویروس آنفلوآنزای فوجیان)
ویروسهای آنفلوآنزا از چهار گونه تشکیل شدهاند که هر کدام تنها عضو جنس خود هستند. چهار جنس آنفلوآنزا شامل چهار جنس از هفت جنس در خانواده Orthomyxoviridae است. آنها عبارتند از:[۱][۱۶]
ویروس آنفلوآنزای A (IAV)، جنس Alphainfluenzavirusویروس آنفلوآنزای B (IBV)، جنس Betainfluenzavirusویروس آنفلوآنزای C (ICV)، جنس Gammainfluenzavirusویروس آنفلوآنزای D (IDV)، جنس Deltainfluenzavirus
IAV مسئول اکثر موارد بیماری شدید و همچنین اپیدمیهای فصلی و پاندمیهای گاهبهگاه است. این بیماری افراد در هر سنی را مبتلا میکند، اما بهطور نامتناسبی باعث ایجاد بیماری شدید در افراد مسن، افراد بسیار جوان و کسانی که مشکلات سلامتی مزمن دارند، میشود. پرندگان مخزن اولیه IAV هستند، به ویژه پرندگان آبزی مانند اردک، غاز، پرندگان ساحلی و مرغ دریایی،[۱۷][۱۸] اما ویروس در بین پستانداران از جمله خوک، اسب و پستانداران دریایی نیز در گردش است. IAV بر اساس پروتئینهای ویروسی هماگلوتینین (H) و نورآمینیداز (N) به زیرگروههایی طبقهبندی میشود.[۱۹] تا سال ۲۰۱۹، ۱۸ زیرگروه H و ۱۱ زیرگروه N شناسایی شده است. بیشتر ترکیبات بالقوه در پرندگان گزارش شده است، اما H17-18 و N10-11 فقط در خفاشها یافت شده است. تنها زیرگروههای H شامل H1-3 و N شامل زیرگروههای N1-2 شناخته شدهاند که در انسانها در گردش هستند.[۱۹] زیرگروههای IAV در گردش از سال ۲۰۱۸، H1N1 و H3N2 هستند.[۲] IAV را میتوان به طور خاص بر اساس گونههای میزبان طبیعی، منشأ جغرافیایی، سال جداسازی و تعداد سویه، مانند H1N1/A/duck/Alberta/35/76 طبقهبندی کرد.[۱][۱۱]
IBV عمدتاً انسانها را آلوده میکند اما در فکها، اسبها، سگها و خوکها نیز شناسایی شده است.[۱۹] IBV زیرمجموعههایی مانند IAV ندارد، اما دارای دو دودمان متمایز از نظر آنتیژنی است که دودمانهای شبه B/Victoria/2/1987 و شبه[۱] B/Yamagata/16/1988، یا به سادگی شبه (B/)Victoria و شبه (B/)Yamagata نامیده میشوند.[۲][۱۹] هر دو دودمان در انسانها در گردش بوده[۱] و با نسبتهای متفاوتی بر کودکان تأثیر میگذارند.[۱۱] IBVها در کنار IAVها به همهگیریهای فصلی کمک میکنند اما هرگز با یک پاندمی مرتبط نبودهاند.[۱۹]
ICV، مانند IBV، عمدتاً در انسان یافت میشود، اگرچه در خوکها، سگهای وحشی، شترهای یککوهانه، گاو و سگ نیز دیده شده است.[۱۲][۱۹] عفونت ICV در درجه اول کودکان را تحت تأثیر قرار داده و معمولاً بدون علامت است[۱][۱۱] یا علائم خفیف شبیه سرماخوردگی دارد، اگرچه علائم شدیدتری مانند گاستروانتریت و پنومونی ممکن است رخ دهد.[۱۲] برخلاف IAV و IBV, ICV کانون اصلی تحقیقات مربوط به داروهای ضد ویروسی، واکسنها و سایر اقدامات علیه آنفلوآنزا نبوده است.[۱۹] ICV به شش دودمان ژنتیکی/آنتیژنی طبقهبندی میشود.[۱۲][۲۰]
IDV از خوکها و گاوها جدا شده که دومی مخزن طبیعی است. همچنین، عفونت در انسان، اسب، شتر یککوهانه و نشخوراکنندگان کوچک مانند بز و گوسفند مشاهده شده است.[۱۹][۲۰] ارتباط دور با ICV دارد. در حالی که کسانی که با گاوها کار میکنند گاهیً آزمایش عفونت قبلی IDV مثبت داشتهاند، مشخص نیست که این عفونت در انسان ایجاد بیماری کند.[۱][۱۱][۱۲] ICV و IDV نسبت به IAV و IBV سرعت تکامل آنتیژنی کمتری را تجربه میکنند. به دلیل این ثبات آنتیژنی، دودمانهای جدید نسبتاً کمی پدیدار میشوند.[۲۰]
افرادی که آلوده میشوند میتوانند ویروس آنفلوآنزا را از طریق تنفس، صحبت کردن، سرفه و عطسه منتقل کنند که قطرات تنفسی و آئروسلهای حاوی ذرات ویروس را در هوا پخش میکند. یک فرد مستعد ابتلا به عفونت میتواند با تماس با این ذرات به آنفلوآنزا مبتلا شود.[۱۵][۲۸] قطرات تنفسی نسبتاً بزرگ هستند و کمتر از دو متر قبل از سقوط بر روی سطوح مجاور حرکت میکنند. ذرات معلق در هوا کوچکتر هستند و مدت بیشتری در هوا معلق میمانند، بنابراین فرود آمدن آنها بیشتر طول کشیده و میتوانند بیشتر از قطرات تنفسی حرکت کنند.[۴][۲۸] استنشاق ذرات معلق در هوا میتواند منجر به عفونت شود،[۲۹] اما بیشتر انتقال در ناحیه حدود دو متری اطراف فرد آلوده از طریق قطرات تنفسی[۱۰] است که با مخاط دستگاه تنفسی فوقانی تماس دارند.[۲۹] انتقال از طریق تماس با یک فرد، مایعات بدن، یا اشیاء میانی (فومیتها) نیز ممکن است رخ دهد،[۱۰][۲۸] زیرا ویروسهای آنفلوآنزا میتوانند ساعتها بر روی سطوح غیر متخلخل زنده بمانند[۴] اگر دستهای فرد آلوده باشد، دست زدن به صورت میتواند باعث عفونت شود.[۳۰]
آنفلوآنزا معمولاً از یک روز قبل از شروع علائم تا ۵ تا ۷ روز پس از آن قابل انتقال است.[۱۱] در بزرگسالان سالم، ویروس تا ۳ تا ۵ روز از بین میرود. در کودکان و افراد دچار نقص ایمنی، ویروس ممکن است برای چند هفته قابل انتقال باشد.[۱۰] کودکان ۲ تا ۱۷ ساله به عنوان اصلیترین و کارآمدترین ناقلان آنفلوآنزا در نظر گرفته میشوند.[۱][۱۱] کودکانی که قبلاً چندین بار در معرض ویروسهای آنفلوآنزا قرار نگرفتهاند، ویروس را در مقادیر بیشتر و برای مدت طولانیتری نسبت به سایر کودکان پخش میکنند.[۱] افرادی که در معرض خطر قرار گرفتن در معرض آنفلوآنزا هستند عبارتند از کارکنان مراقبتهای بهداشتی، کارکنان مراقبتهای اجتماعی و کسانی که با افراد آسیبپذیر به آنفلوآنزا زندگی کرده یا از آنها مراقبت میکنند. در مراکز مراقبت طولانی مدت، آنفلوآنزا میتواند پس از ورود، به سرعت گسترش یابد.[۱۱] عوامل مختلفی به احتمال زیاد انتقال آنفلوآنزا را تقویت میکنند، از جمله دمای پایینتر، رطوبت مطلق و نسبی کمتر، تابش اشعهٔ فرابنفش کمتر از خورشید[۲۹][۳۱] و ازدحام.[۲۸] ویروسهای آنفلوآنزا مانند H1N1 که دستگاه تنفسی فوقانی را آلوده میکنند، خفیفتر اما قابل انتقالتر هستند، در حالی که ویروسهایی مانند H5N1 که دستگاه تنفسی تحتانی را آلوده میکنند، معمولاً باعث بیماری شدیدتر میشوند اما کمتر مسری هستند.[۱۰]
واکسیناسیون سالانه اصلیترین و مؤثرترین راه برای جلوگیری از آنفلوآنزا و عوارض مرتبط با آنفلوآنزا، به ویژه برای گروههای پرخطر است.[۱][۱۰][۳۵] واکسنهای ضد آنفلوآنزا، سه ظرفیتی یا چهار ظرفیتی هستند و در برابر سویه H1N1، سویه H3N2 و یک یا دو سویه IBV مربوط به دو دودمان IBV محافظت میکنند.[۲][۱۰] دو نوع واکسن در حال استفاده است: واکسنهای غیرفعال که حاوی ویروسهای «کشته» (یعنی غیرفعالشده) هستند و واکسنهای زنده ضعیفشده آنفلوانزا (LAIVs live attenuated influenza vaccines;) که حاوی ویروسهای ضعیفشده هستند.[۱] سه نوع واکسن غیرفعال وجود دارد: ویروس کامل، ویروس تقسیم شده، که در آن ویروس توسط یک پاک کننده مختل میشود، و واحد فرعی که فقط حاوی آنتیژنهای ویروسی HA و NA است.[۳۶] اکثر واکسنهای آنفلوآنزا غیرفعال شده و از طریق تزریق عضلانی تجویز میشوند. LAIVها به داخل حفره بینی اسپری میشوند.[۱]
توصیههای واکسیناسیون بسته به کشور متفاوت است. برخی واکسیناسیون را برای همه افراد بالای یک سن خاص، مانند ۶ ماهگی، توصیه میکنند،[۳۵] در حالی که سایر کشورها توصیهها را به گروههای پرخطر محدود میکنند.[۱][۱۱] نوزادان خردسال به دلایل ایمنی نمیتوانند واکسن آنفلوآنزا دریافت کنند، اما اگر واکسنهای غیرفعال در دوران بارداری به مادر تزریق شود، میتوانند ایمنی غیرفعال را از مادر خود به ارث ببرند.[۳۷] واکسیناسیون آنفلوآنزا به کاهش احتمال دستهبندی مجدد کمک میکند.[۱۳]
یک آزمایش آنتیژن آنفلوآنزای A و B (پایین) که نتایج منفی را برای آنفلوآنزای A و B نشان میدهد.
بهطور کلی، واکسنهای آنفلوآنزا تنها زمانی مؤثر هستند که تطابق آنتیژنی بین سویههای واکسن و سویههای در گردش وجود داشته باشد.[۲][۱۰] علاوه بر این، بیشتر واکسنهای تجاری موجود آنفلوآنزا از طریق انتشار ویروسهای آنفلوآنزا در تخم مرغ جنیندار تولید میشوند که ۶ تا ۸ ماه طول میکشد.[۲] فصلهای آنفلوآنزا در نیمکرهٔ شمالی و جنوبی متفاوت است، بنابراین سازمان جهانی بهداشت دو بار در سال، یکی برای هر نیمکره، تشکیل جلسه میدهد تا بر اساس مشاهده از روشهای مهار HA، در مورد سویههایی که باید در واکسهای آنفلوآنزا گنجانده شوند، بحث کند.[۳][۱۰] روشهای دیگر تولید شامل واکسن غیرفعال مبتنی بر کشت سلولی MDCK و واکسن زیرواحد نوترکیب تولید شده از بیان بیش از حد باکولوویروس در سلولهای حشرات است.[۲][۳۸]
درمان آنفلوآنزا در موارد بیماری خفیف یا متوسط، حمایتی است و شامل داروهای ضد تب مانند استامینوفن و ایبوپروفن،[۴۳] مصرف مایعات کافی برای جلوگیری از کمآبی بدن و استراحت در خانه است.[۱۱] قطرههای سرفه و اسپریهای گلو ممکن است برای گلودرد مفید باشند. توصیه میشود در هنگام ابتلا به آنفلوآنزا از مصرف الکل و تنباکو خودداری شود.[۴۳] آسپرین برای درمان آنفلوآنزا در کودکان به دلیل افزایش خطر ابتلا به سندرم ری توصیه نمیشود.[۴۴] کورتیکواستروئیدها نیز به همین ترتیب توصیه نمیشوند، مگر در مواردی که شوک سپتیک یا یک بیماری زمینهای پزشکی، مانند بیماری انسدادی مزمن ریوی یا تشدید آسم را درمان میکنند، زیرا با افزایش مرگومیر مرتبط هستند.[۳۵] اگر عفونت باکتریایی ثانویه رخ دهد، ممکن است درمان با آنتیبیوتیک ضروری باشد.[۱۱]
اسلاید اضافه
10 اسلاید
1
نتیجه
مجموع امتیاز شما
امتیاز
تعداد پاسخ صحیح
تعداد پاسخ غلط
درصد صحیح
شما به درصد سوالات پاسخ درست دادید
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
4 لایک
امیدوارم ویژه شه
به همین امید به زندگی ادامه میدم