داستان “به رنگ آسمان شب” پارت۱

شب بود! باد در میان شاخه های درختان خشکیده جنگل می وزید و صدای ناله گونه ای سر می داد. حقایقی قدیمی راجب جنگل بود. حقایقی که افراد کم عقل به آن خرافات می گفتند، اما هیچ کس چیزی راجب جنگل نمی دانست؛ راجب موجوداتی که پشت درخت ها و در سایه ها پنهان بودند. آنهایی که عقل داشتند فکر رفتن به جنگل را هم نمی کردند، اما هیچ کس خبری از سرنوشت افرادی که پا به جنگل می گذاشتند نداشت. آن شب ماه کامل بود و شبی ناخوشایند برای گرگینه ها اما آیا فقط گرگینه ها بودند؟! آن شب ماه قرمز بود! برای اولین باز پس از ۱۰۰ سال! امشب پس از صد سال نور ماه کامل از پنجره ای در ضلع غربی عمارتی که در وسط جنگل قرار داشت به دو ت…ا..ب…و..ت با رنگ قهوه ای سوخته و خاک گرفته می تابید. ت......ا......ب......و......ت ها با صدایی گوش خراش باز می شوند و سکوت خانه را می شکنند، در همان زمان دخترانی با موهایی به سیاهی تاریکی شب و چشمانی خاکستری به درخشندگی نور ستارگان در تاب…و..ت ها خوابیده بوند!

در همان حال دختری به نام ماریا اسمیت که در شهری کوچک نزدیک جنگل زندگی می کرد به ماه خیره شده بود . حتی دختر هم متوجه خاص بودن آن شب شده بود . بادی وزید و بدن دختر به لرزش افتاد دختر آرام زیر لب زمزمه کرد : « امشب شب خ..وف..ن..اک.یه! » دختر پنجره را بست و به سمت اتاق خوابش رفت. در همان حال دو کوچه آن طرف تر پسرکی به نام ایوان وایز روی تخت نشسته بود و در فکر فرو رفته بود او هم متوجه ماه قرمز شده بود. از روی تخت بلند شد تا واضح تر ماه را ببیند که ناگهان احساس نفس تنگی کرد روی زمین افتاد نمی توانست حرفی بزند یا بلند شود به خود می لرزید او تصاویری می‌دید، تصویر اتاقی قدیمی که در آن دو تا......ب......و.....ت قرار داشت و صدای مادر مرحومه اش را می شنید که می گفت از بانو های جوان مراقبت کن! ایوان یک عمارت م…خ…و..ف وسط جنگل دید و بعد از چند ثانیه دوباره به حالت عادی برگشت . روی زمین نشست و نفس نفس زد ، برای چی باید صدای مادرش را که از دنیا رفته بود بشنود ؟ ایوان در دلش به مادرش قول داد که تا آخرین نفسش از آن دختر ها مراقبت می کند .

بلند شد و وسایلش را داخل کوله پشتی اش ریخت و بدون اینکه دیوید چیزی بفهمد از خانه خارج شد . به نزدیکی جنگل که رسید نفس عمیقی کشید و با شجاعت به داخل جنگل رفت، در همان موقع ایوان متوجه حضور شخصی شد . آب دهانش را قورت داد و با صدایی لرزان گفت : هی تو کی هستی ؟ در همان موقع دخترکی از پشت یکی از درخت ها بیرون آمد . ایوان با ترس گفت تو دیگه چه موجودی هستی ؟ دختر با پرخاش جواب داد من یک جادوگرم و تو چی هستی ؟ به نظر میاد یکی از همون انسان های ا.....ح.....م....ق هستی که از روی کنجکاوی به اینجا اومدی . گوش کن پسر جون به نفعته سریع تر بری. ایوان جواب داد : من که انسان نیستم ! من یک ومپایر هستم . دختر پرسید تو اینجا چی کار می کنی ؟ ایوان جواب داد : مادرم ازم خواست تا بیام . میشه کمکم کنی برم به یک عمارت وسط جنگل ؟ دختر آب دهانش را قورت داد و با ترس گفت : البته ، البته من الکسا پلر هستم و تو ؟ ایوان گفت : ایوان وایز . ( در عمارت مخوف ) شنل نارین در هوا تکان می خورد او موهای فر خود را از صورتش کنار زد و با ترس دستگیره در عمارت را فشار داد و به داخل عمارت رفت . با چشمانی پر از تعجب وارد شد . آنجا پر از اتاق بود! نارین به سمت یکی از اتاق های ضلع غربی عمارت رفت و زیر پنجره دو تابوت دید! دو دختر با مو هایی به تاریکی شب در تابوت ها خوابیده بودند، کمی نزدیک تر رفت، دختر ها چشم هایشان را باز کردند! نارین لحظه ای جا خورد! چشم به هم زد یکی از دختر ها در تابوت نبود! سرش را چرخاند و دنبال دختر می‌گشت که پشت سرش ظاهر شد، می‌خواست شاهرگ دختر را گ..ا..ز بگیرد تا از خ..و..ن..ش تغذیه کند، نارین قبل از اینکه برگردد متوجه اینکه کسی پشت سرش ایستاده است شد! فوری برگشت و دختر را به سمت عقب هل داد و گفت: ومپایر!

ناگهان دختر دیگری که نادیا نام داشت و در تابوت خوابیده بود بیدار شد و با سردرگمی گفت: هارلی! اینجا چه خبره؟ نارین گفت: شما دوتا ومپایرین!! نادیا گفت: تو کی هستی؟ نارین: من باید اینو از شما بپرسم! هارلی گفت: چجوری ومپایر ها رو می‌شناسی؟ نادیا گفت: مگه تو یه انسان نیستی؟ نارین گفت: نه! منم ومپایرم! هارلی سمت خواهرش رفت و دستش رو گرفت تا از تابوت بیاد بیرون. نادیا بیرون امد و از پنجره و آسمان را نگاه کرد! وای! عجب منظره ای بود! ماه قرمز بود! به رنگ خ..و..ن! باد شدیدی می‌وزید! نادیا از دختر پرسید: الان چه سالی هستیم؟ هارلی رو به خواهرش گفت: معلومه دیگه ۱۹۲۴ (* پ‌ن: ۱۰۰ سال پیش) نارین با تعجب گفت: صبر کن ببینم! شما این همه سال رو خواب بودید! الان سال ۲۰۲۴ ایم! هارلی و نادیا همانقدر که تعجب کرده بودند ترسیده هم بودند! به هم نگاهی کردند! نادیا آرام گفت: یعنی.. یعنی ما این همه سال خواب بودیم! در عمارت برای بار دوم باز شد! ایوان و الکسا وارد شدند؛ الکسا پرسید: شما ها دیگه کی هستین؟ ایوان گفت: من یه تصاویری دیدم! مادرم بهم می‌گفت که باید ازتون مراقبت کنم! اینجا چه خبره؟! هارلی گفت: اگه الان سال ۲۰۲۴ باشه .. یعنی ما ۱۰۰ سال از اون شب می‌گذره… نادیا گفت: ما متولد سال ۱۹۰۶ هستیم سال ها پیش پدرمون بعد از اینکه ما رو به دنیا آورد توسط یه ومپایر که نمی‌شناختش توی جنگل تبدیل به یه ومپایر شد و برای حفاظت از ما ، من و خواهرم رو هم تبدیل به ومپایر کرد، برای مدتی همه چیز خوب بود.. اما یه انسان خیلی قدرتمند وجود داشت که تو بچگی والدینش نیس یه ومپایر بد کشته شده بودن هارلی ادامه داد: اون تو شهر ما زندگی می‌کرد و وقتی فهمید که پدرم و ما ومپایریم تصمیم گرفت که بکشتمون؛ یه جنگ خیلی بزرگ بین گروهی که تشکیل داده بود و ومپایر های شهر به وجود اومد! اون انسان ها همه ی ومپایر ها رو یه جا جمع کردن و آتیش زدن! مادر ما هم که یه جادوگر بود از تمام قدرتش استفاده کرد تا مارو ۱۰۰ سال توی این تابوت ها که با هیچ قدرتی باز نمی‌شدن بخوابونه و بعد خودش.. الکسا گفت: به خاطر اون حجم از قدرت مرد؟ درسته؟ نادیا با بغض گفت: درسته..